Transsylvanië

Dure bolides zweven over de Carol I boulevard, terwijl peuters in elektrische mini-auto's door het park rollen. Morgen moeten de kinderen weer naar school, en het lijkt erop dat hun ouders dit weekend het laatste vakantiegeld besteden in Sinaia, van oudsher een plaats waar de rijken 's zomers verkoeling zoeken in de bergen. Ooit was hier een groot casino en zelfs een station van de legendarische Orient Express naar Istanboel. Het dorp staat vol villa's van rond 1900, voorzien van balkonnen, veranda's en spitse torens in art nouveau stijl. Even buiten de stad ligt Kasteel Peleş, uit dezelfde periode. De overdaad aan krullend notenhout, glimmend kristal en gebeeldhouwd marmer is betoverend. Dit is Transsylvanië.

We verblijven twee nachten in Sinaia. Niet op een camping, vanwege de grote populatie bruine beren alhier. Aan de rand van de stad, op honderd meter van een pizzeria, staat een grote kooi met een berenhap als lokaas, en op steenworp afstand van Kasteel Peleş zien we een verse berenbolus liggen.

In de Roemeense bossen leven duizenden beren, veel meer dan in Bulgarije, en het aantal (dodelijke) ontmoetingen met mensen neemt helaas toe. Veel Roemenen voelen zich niet meer veilig in hun eigen huis. Volgens jagers zijn er te veel beren en volgens natuurbeschermers komt het doordat de mens het leefgebied en het gedrag van de dieren verstoord. Dat laatste is zeker waar. Extreem domme mensen geven bijvoorbeeld vanuit de auto lekkernijen aan de beren, die daardoor de mens associëren met voedsel. We zien foto's van hangberen leunend op de vangrail langs de bekende Transfagarašan bergweg.

Het Ministerie van Milieu en Duurzame Ontwikkeling heeft recentelijk besloten om beren van bewoond gebied weg te lokken met voedsel, dat opmerkelijk genoeg niet diep in het bos wordt neergelegd maar in de buurt van jagershutten. Officieel mogen beren niet worden gejaagd binnen de Europese Unie, maar 'probleemberen' vormen een uitzondering. De Oostenrijkse prins Emanuel zu und von Liechtenstein had goedkeuring om zo'n probleembeer te schieten, maar helemaal per ongeluk doodde hij Arthur, de grootste beer van het land.

Op maandag rijden we door het prachtige landschap van Transsylvanië. De tocht voert afwisselend door dicht woud met kabbelende beekjes en door brede valleien met akkerland, waar het hooien net is gedaan en nu de aardappelen worden gerooid, vaak met de hand. In de verte zien we de tweeduizend meter hoge toppen van de Karpathen. Zo nu en dan komen we door een dorp met huizen die ooit vrolijke kleuren hadden. In het stadje Codlea bezoeken we een middeleeuwse citadel-kerk. In de dikke muur om de kerk zitten kleine, genummerde nissen die families in goede tijden konden gebruiken voor de opslag van voedsel en in slechte tijden om te schuilen.

Hier en daar zien we Roma, die soms zigeuners worden genoemd en ongeveer tien procent van de bevolking uitmaken op bijna de gehele Balkan. Ze zijn herkenbaar aan een donker uiterlijk - de eerste Roma zijn in de Middeleeuwen al dan niet vrijwillig gemigreerd vanuit India - en aan de opvallende kledingkeuze, met name van de vrouwen. Ze dragen bijna altijd een rok, de oudere vrouwen ook een hoofddoek. De kleurstelling is vaak letterlijk oogverblindend; een combinatie van knalroze, felrood, zwart en goud is niet ongewoon.

We lopen een rondje door de middeleeuwse stad Sibiu, bekend om de rode daken met kleine dakramen die vanaf de pleinen sprekend lijken op oogjes. Begin 2017 werd de stad het centrum van massa-demonstraties tegen de nieuwe regering van Sorin Grindeanu, die corruptie nagenoeg legaliseerde. Het logo van de demonstranten werd een dakraampje met als slogan 'Vă vedem'. We zien jullie. Een paar maanden later werd de minister-president naar huis gestuurd, maar helaas was daarmee het probleem niet verholpen. In mei van dit jaar heeft het Europees Justitieel Hof bepaald dat Roemenië beter zijn best moet doen in de strijd tegen corruptie, anders gaat de geldkraan dicht. Dat gaat het land hard raken, want we zien overal borden met "dit project is gefinancierd door de EU".

Op dinsdag bezoeken we het Astra Openluchtmuseum, een eindje buiten de stad. Het is prachtig nazomerweer, dus we zitten een tijdje lekker op een bankje aan het water. In de namiddag ga ik naar de kapper, en daarna eten we voor de tweede keer bij Restaurant Max. Het beste eten van deze reis!