Geschüttelt, nicht gerührt

"Ein Wodka Martini. Geschüttelt, nicht gerührt." In Freiburg kijken we naar de nieuwe Duitse film Keine Zeit zum Sterben, over geheim agent James Bond, zoals bekend het pseudoniem van Hermann Müller uit Unterallgäu.

Vanaf Freiburg volgen we de Rijn tot aan Straatsburg. Aan de rand van de stad staat een groot gebouw met allemaal vlaggen ervoor: dat is de officiële zetel van het Europees Parlement. In afwachting van de volgende zitting is het pand leeg, met uitzondering van een handjevol medewerkers en bezoekers. Na een strenge controle door de beveiliging mogen we gewapend met een audio guide een vaste route lopen over een paar verdiepingen. Interactieve schermen presenteren de taakverdeling tussen de Raad, de Commissie en het Parlement.

Natuurlijk is er veel aan te merken op de EU. Het uitgebreide veto-recht en het gemak waarmee dat wordt gebruikt, bijvoorbeeld. De gebroken beloftes, zoals die richting Macedonië. Het feit dat elke tekst beschikbaar komt in de 24 officiële talen van de EU, in meer dan vijfhonderd combinaties. En het feit dat ze daar trots op zijn.

Toch kan ik weinig fundamentele fouten vinden in de manier waarop het systeem is opgezet. De Unie kan sterk en succesvol zijn, als de lidstaten dat willen. Helaas is de huidige situatie een prisoners dilemmma, maar dan met 24 gevangenen. We weten dat samenwerken beter is, maar durven we elkander te vertrouwen?

We mogen plaatsnemen op de tribune van de hemisphere, de grote blauwe vergaderzaal die je altijd op TV ziet. Het is een indrukwekkende arena, en niet alleen vanwege haar omvang. Hier worden 450 miljoen Europeanen vertegenwoordigd, waardoor dit parlement zich kan meten aan de Russische Doema, de Amerikaanse Senaat en het Chinese Volkscongres - en als ik deze clubs vergelijk, dan is het Europarlement zo gek nog niet. Met een gevoel van trots verlaten we het parlement, maar niet voordat we ons in de souvenirwinkel hebben vergaapt aan een eierdop, dasspeld, asbak en spaarvarken, allemaal voorzien van een blauw rechthoekje met twaalf gele sterretjes.

Na een overnachting in Saarbrücken, een weinig boeiende provinciestad, rijden we naar Groothertogdom Luxemburg. Bij de eerste de beste benzinepomp gooien we tweehonderd liter diesel in Max, dat scheelt ongeveer vijftig euro met de buurlanden. Met een volle tank rijden we naar Schengen, het drielandenpunt van Frankrijk, Duitsland en Luxemburg. Nog vóór de val van het IJzeren Gordijn is alhier het Verdrag van Schengen ondertekend, waarna vrij verkeer mogelijk werd. 

We maken meteen (weer) gebruik van dat vrije verkeer en keren terug naar die Heimat, om de loop van de Moezel te volgen. De prachtige herfstkleuren van de ontelbare bomen en wijnstokken op de heuvels weerkaatsen in het rimpelloze water. We parkeren Max langs de oever en overnachten vlakbij het piepkleine marktplein van Bernkastel-Kues, omringd door eeuwenoude vakwerkhuizen. Direct achter de laatste huisjes beginnen de wijngaarden. We eten gepaneerde dingen in het Alter Moselbahnhof. 

We volgen de Moezel tot aan het Deutsches Eck in Koblenz, waar de rivier uitmondt in de Rijn, en blijven het water volgen. Iets verder stroomafwaarts vinden we het dorpje Bad Breisig, vijftien kilometer van de Laacher See waar we op de eerste dag van de reis kampeerden. Tien dagen later werd de regio gegeseld door zware buien, op sommige plekken viel vijftien centimeter in een etmaal, met als gevolg dat tientallen dorpen onder water liepen en 166 mensen verdronken. Gelukkig oogt de Rijn vandaag weer vredig, dus we kuieren langs het mooie dorpsgezicht van Bad Breisig en eten uitstekend Grieks bij een Kleine Taverne.

's Ochtends vroeg staan we met twee volgepropte zwarte linnen tasjes, een mini-rugzak en een cameratas bij de bakker voor ontbijt. De verkoopster kijkt ons aan alsof we dakloos zijn. Drie uur later staat Max op een hobbelig knollenveld aan de rand van de Düsseldorfer Umweltzone en wij staan op de Kerstmarkt met een Glühwein en een paar verse Reibekuchen. We zijn de eerste klanten, want de Kerstmarkt is nét geopend - maar zien hoe lang dat gaat duren... Een U-Bahn rijdt ons in een half uurtje naar Kaiserswerth, ooit een vestingstadje aan de Rijn en tegenwoordig het oudste stadsdeel van Düsseldorf. 

Na het donker wordt het pas echt gezellig in de Altstadt, ook wel de 'langste bar ter wereld’ genoemd. Het middelpunt van de vrolijkheid is Hausbrauerei Zum Schlüssel, een restaurant van ca. vijftig bij twintig vol robuuste tafels en banken. Het is half zes en we kunnen plaatsnemen aan het laatste tafeltje naast de deur. De grote koperen brouwketel, helemaal achterin de zaak, doet denken aan de fabriek van Willy Wonka. Ik stel me voor dat vanaf deze oneindige bron van bier koperen leidingen door Düsseldorf kronkelen, met overal kleine aftakkingen en kraantjes. Op de bar staat een groot eikenhouten vat, voorzien van zo'n kraantje. In een razend tempo vult de barman tientallen kleine glazen.

De volgende morgen is het zover: de laatste dag van dit fantastische avontuur. Bij de Nederlandse grens staan borden met de tekst 'Terug uit het buitenland? Doe een Covid test', terwijl vandaag Nederland (weer) hoogrisicogebied is geworden voor Duitsland. De Nederlandse arrogantie is niet minder geworden afgelopen maanden.

Jammer dat ons avontuur voorbij is... maar een belangrijk voordeel van thuiskomen is dat we weer allemaal lieve mensen gaan zien! Na een bezoekje aan druilerig Deurne rijden we bijvoorbeeld naar An en Twan. We worden daar weer herenigd met Boris, die hier ook een heerlijke vakantie heeft gehad. Twan vraagt of we zijn veranderd door deze lange reis. Dat is een goede vraag! Ik denk het wel, maar ik kan nog niet zeggen hoe. Dat gaan we de komende weken vanzelf merken...