спасибо большое

Hoewel Kirgizië en Kazachstan bevriende naties zijn, is de grenscontrole vrij grondig. Alle inzittenden van een voertuig, behalve de chauffeur natuurlijk, moeten te voet de grens passeren en hun bagage door een röntgenapparaat halen. Er is weer eens een probleempje met mijn paspoort, omdat de biometrische chip stuk is. De douanier bekijkt het document van alle kanten en stelt een paar vragen in het Russisch. "Я не понимаю," antwoord ik, "Ik begrijp het niet." Hij laat me maar doorlopen, gelukkig mét het zevende stempel van deze reis in mijn paspoort. "Добро пожаловать в Казахстане!" zegt hij. "Welkom in Kazachstan!"

Er zijn bijna geen andere mensen die de grens over willen, dus in een kwartier staan we aan de andere kant van het hek. Andrej is heel verbaasd. Hij heeft deze grenspost honderden keren gepasseerd, maar de snelste tijd tot nu toe was drie kwartier. Een eindje van de grens worden we aan de kant gezet door politie, die de papieren controleert. Ze hopen vooral op Kirgiezen zonder verzekering, want daarvoor kunnen ze hoge boetes uitdelen, die uiteraard in goed 'overleg' worden afgehandeld. Kazachstan en Kirgizië zitten in het slechtste kwartiel van de Corruption Perception Index.

Vandaag sluiten we de grote rechthoek die we om het Issyk Kul hebben gereden, met een rit van Bishkek naar Almaty. Eerst rijden we een uur over een hoogvlakte en als we die verlaten kijken we weer uit over het 'echte' Kazachstan: Een immense lege vlakte, met af en toe een oude tractor of maaimachine.

Het is erg druk in Almaty en het wagenpark ziet eruit alsof een compleet Nederlands autokerkhof om middernacht is herrezen en naar hier is gereden. Wat een barrels! De chauffeurs lijken ook zombies. Op de grote weg naar het centrum zien we drie paar auto's stilstaan die elkaar hebben geraakt.

Ondanks het chaotische verkeer zijn we rond twaalf uur bij ons hotel. Helaas moeten we nu echt afscheid nemen van Andrej. Dat voelt een beetje vreemd, want de afgelopen tien dagen hebben we veel tijd samen doorgebracht in de reuze-Toyota en aan tig eettafels. We schrijven zijn email adres op en we wisselen een paar cadeautjes uit. Dan geven we elkaar een hand. "I hope to see you again," zegt hij. Wij ook, maar we weten dat de kans klein is.

Hoewel het in Almaty rond de 35 graden is, gaan we een stuk lopen. We bezoeken de Silk Way City Hypermarket, een winkelcentrum mét airconditioning. Ze hebben er veel kleding, maar die is nog duurder dan in Nederland. Beetje vreemd. Via een paar omwegen lopen we terug naar het hotel.

Om 2:00 uur 's nachts moeten we vertrekken naar de luchthaven. We zullen dus niet zo lang slapen in kamer 304, dezelfde kamer als begin vorige week. Wat lijkt dat al weer lang geleden! Waar zou iedereen nu zijn? Het Nederlandse stel dat drie weken ging kamperen in Kazachstan, de twee Deense dames, Harmen en Stefanie uit Utrecht, de vermoeide Japanse jongen te fiets en de gekke Fransman te paard. De meesten hebben we nog geen tien minuten gesproken, maar zullen we niet snel vergeten. En dat laatste geldt zeker ook voor de prachtige natuur. Wat is de aarde mooi...

Alles en iedereen hartelijk dank voor alles, het was geweldig. спасибо большое!