Costa Lanka

De tweehonderd kilometer lange kuststrook tussen Mirissa en Colombo bestaat uit zachtgeel zandstrand, palmbomen en golven van de heldere Indische Oceaan, heel geschikt voor surfers en zonaanbidders die vanuit verre oorden toestromen. In een voormalig klein vissersdorp, nu getransformeerd tot toeristische hotspot, staat een verkeersbord dat oproept om alleen op het strand badkleding te dragen.

Een uurtje gaans van Mirissa vinden we het koloniale vestingstadje Galle, ontstaan als Portugese en later Nederlandse haven. Tijdens de tsunami van december 2004 bleef het oude centrum gespaard dankzij de metersdikke muren, maar de rest van het land kwam er minder genadig vanaf. In Sri Lanka vielen ruim vijftigduizend doden. Bij het dorp Peraliya verwoestte de zee een hele trein, inclusief het leven van een paar honderd passagiers. Langs de kustweg staat nu een monument op een massagraf, en iets verderop is een museum met schokkende foto's. 

Nog altijd zijn er veel Nederlandse namen in Galle, zoals de Leyn Baan, waar we bij Prademeena Communications twee Covid-gerelateerd formulieren laten printen, aangezien het hotel geen printer heeft. Ik sta een uur te zweten in de volle en snikhete winkel, doordat alles misloopt: computers bezet, USB-stick niet leesbaar, email komt niet aan, printpapier op.

In de oude gereformeerde kerk lezen we alle Nederlandse grafstenen, waaronder die van luitenant Iohan Frederik Andrae, die in 1790 op achtendertigjarige leeftijd het tijdelijke met het eeuwige verwisselde, kort voordat hij zou terugkeren naar 'Europa en zyn vaderland'. Een paar jaar na zijn dood werd de bezetting van Srilanka afgemaakt door de Engelsen, die zich werkelijk als beesten gedroegen tegenover de lokale bevolking, zoals overal in the empire trouwens. Nederland was overigens geen steek beter in onze koloniën, dat geeft nu zelfs onze eigen regering toe. 

Rondom het 'Utrecht Bastion' zien we een forse schildpad in zee zwemmen. Bij een Turtle Sanctuary in de buurt hebben we gisteren minder gefortuneerde exemplaren gezien. Ze verliezen nogal eens een pootje door visnetten, of een oog door een vishaak, of hun schild wordt beschadigd door de schroef van een boot, of ze blijven drijven doordat ze te veel plastic in hun lijf hebben. De medewerkers en vrijwilligers doen erg hun best om de dieren én de diersoorten te redden, maar het voelt als een kansloze strijd. Kees heeft gelijk: er is een mensenplaag. We kriebelen een paar stakkers op hun schild, dat vinden ze fijn.

Boven de wirwar van elektriciteitsdraden tussen de eeuwenoude residentiehuizen hangt 's avonds een volle maan. Het is morgen poya, volle-maan-dag, de maandelijkse feestdag voor de boeddhisten. Dat betekent ook dat we bijna aan het einde komen van deze reis. 

Tijdens de laatste rit met Nisha, terug naar Hotel Goldi Sands in Negombo, hebben we nog steeds geanimeerde gesprekken, en we kijken nu ook af en toe melancholisch naar buiten voor een paar laatste blikken op de stranden, de bergen, de jungle en de rijstvelden. Wat een prachtig land... en wat een onzekere toekomst. Hoe zal het Nisha en zijn gezin vergaan? Zal zijn droom uitkomen om ooit iets van Europa te zien? En wat voor land zal de generatie van zijn kinderen erven?