Kakkende Vos

10 september 2021 - Boekarest, Roemenië

Onze (voorlopig) laatste post in Turkije is Camping Saroz op het schiereiland Gallipoli. In de middag blijft de temperatuur onder de dertig graden en steekt een harde wind op, heel prettig na weken verzengende hitte. In de zee zien we vijf mannen bij een klein motorjacht, dat op een zandbank is geblazen en is gezonken. Al snel stoppen ze met hozen en gaan ze Efes drinken bij de bar.

Hier is geen redden meer aan… gelukkig vlakbij strand

Max staat naast een groezelige caravan met een heleboel zooi er omheen. Voor Turkse begrippen is deze camping prima, maar de lat ligt in dit land héél laag dus 'prima' betekent dat we waarschijnlijk geen difterie zullen oplopen in de zestien uur dat we hier zijn. Rabiës is een twijfelgeval, want er lopen wat agressieve zwerfhonden rond die 's nachts met veel kabaal ruzie maken en de prullenbak leeg trekken. Ik ben vroeg wakker en gooi een paar opengescheurde afvalzakken in de stalen container buiten de camping. Ondertussen neemt Yvonne een (koude) douche, hoewel ze daar niet veel schoner van wordt.

Kortom: Camping Saroz is geen fraai afscheid van Turkije, maar we hebben wel een mooie tijd gehad in het land. We zagen glooiende heuvels, woeste bergen, dorre vlaktes en turquoise kusten, we bezochten fraaie ruïnes en magische karavanserais, we aten kilo's köfte, we tüterden met de claxon naar (andere) gekkies op de weg en we dronken thee met gastvrije Turken.

In een paar dagen rijden we naar Boekarest. Eerste stap is om Bulgarije binnen te komen, dus we rijden dinsdag langs een acht kilometer lange rij vrachtwagens die geduldig staan te wachten voor de grenspost van Lalapaşa. Gelukkig is de rij voor personenauto's maar vijftig meter. We moeten wel weer de auto openmaken en een paar keer "nee" zeggen. De eerste douanier vraagt of we ergens een persoon hebben verstopt en de tweede wil weten of we sigaretten bij ons hebben. In het Turks roept hij als afscheid iets dat klinkt als "En nu lekker kamperen jullie!" Dat gaan we zeker doen.

Camping Oasis bij Blue Rock Park

Met verse proviand van de Kaufland rijden we naar Camping Oase, aan de voet van Nationaal Park de Blauwe Rotsen. De vriendelijke beheerder vertelt dat het terrein ooit een illegale vuilnisbelt was en dat ze er drie jaar over hebben gedaan om 48 vrachtwagens met troep af te voeren. Nu is het een glooiend grasland met flinke bomen, en de grootste camping van Europa. Het is zeker niet de drukste camping van Europa, want ik tel slechts drie andere gasten. Wij zetten Max neer bij de vuurplaats en gaan barbecuen.

De volgende dag rijden we naar Camping Veliko Tarnavo, die niet bij de stad Veliko Tarnavo ligt maar op een kilometer van het slaperige dorpje Dragizhevo. We wandelen naar de enige winkel van het dorp om kaas en uien te kopen. Bij de toonbank liggen tomaten zo groot als galia meloenen. Op de weg terug zien we het enige kind van Dragizhevo op de speelplaats bij het standbeeld van de onbekende held.

Dragizhevo

Op donderdag bezoeken we Veliko Tarnavo. We wandelen door de Ulitsa General Gurko, een smalle straat van keien met aan weerszijden Ottomaanse koopmanshuizen, en we klimmen naar de ruïne van het Middeleeuwse fort. Vanaf de top heb je een mooi uitzicht over de stad en de enorme lussen van de Jantra rivier.

Veliko Tarnovo

Als we terugkomen op de camping staan er ineens een heleboel campers. De ene helft is van een groep Belgen, de andere van een groep Nederlanders. We hebben lang geen landgenoten gezien. Om vijf uur krijgen ze een briefing van een meneer die praat als een sergeant-majoor en in detail vertelt wat de mensen kunnen verwachten, om verrassingen te voorkomen. Terwijl we koken komt een aantal camperaars hun chemisch toilet lozen, op vijf meter van onze plek. Dat stinkt.

Op vrijdag vertrekken we laat, waardoor we pas tegen vijf uur arriveren op Camping Belvedere bij Boekarest. Overigens is het woord 'camping' een beetje overdreven, want het is een overwoekerde parkeerplaats met in het midden een toiletblok. Er is geen hek en geen receptie, maar af en toe komt er een man in een rode trainingsbroek - altijd een rode trainingsbroek - om 12 euro per nacht te innen.

Max heeft een broertje!

Naast ons staan twee sympathieke Duitsers uit Beieren met een broer van Max, een witte HZJ 78 uit 2004. Ik maak in Steinkohlen-Deutsch een praatje en we bekijken elkaars auto. Dit soort vergelijkingen worden vaak een wedstrijd 'wie heeft de grootste kardan-as' maar met deze mensen is het juist heel leuk om ervaringen en ideeën uit te wisselen.

In de caravan achter ons bivakkeert een Roemeens stel, waarvan de jongen kip voert aan de twee vossen die elke avond rond zonsondergang op de camping komen scharrelen. We zien op een paar meter afstand een vos tikkertje spelen met een jonge kat. Toen de Roemeense jongen er een avond niet was, heeft een vos voor straf op zijn tafel gekakt.

Foto’s

6 Reacties

  1. Etienne van Leur:
    11 september 2021
    Heb niet veel (eigenlijk niet) maar wat is het altijd een plezier om jullie reisverhalen te lezen. Genieten.!!!! Groetjes Etienne
  2. Richard F.W. Kessels:
    11 september 2021
    Het blijft elke weer een belevenis met Max en andere dieren . Prachtig
  3. Richard F.W. Kessels:
    11 september 2021
    Wij zijn in Florence. Geen vos gezien😂😂😂😂😂
  4. David:
    11 september 2021
    Leuke update weer. Veel plezier de rest van de reis !
  5. Willem willemsen:
    12 september 2021
    Ik haak net in op jullie reis maar zal het vervolg volgen . Interessant om te lezenden voor jullie een goede reis
  6. Bibi en Lenie:
    23 september 2021
    Wat een leuk en gezellig verslag weer van jullie reis. Mooie foto's. Heel fijn om te lezen hoe jullie genieten. Wij kijken alweer uit naar de volgende.