Wijn met Shopska

Onze laatste stop in Griekenland is Camping Stolos, aan de oostkust. Naast ons staat een hele rij Nederlandse campers, naar later blijkt deelnemers aan een semi-georganiseerde reis van Expedition Far East. Het lijkt wel een aflevering van We zijn er bijna! De groep wordt begeleid door Hans en Nancy, die een omgebouwde Mercedes MAN vrachtwagen rijden van elf ton.

Van de camping is het een paar minuten lopen naar het strand. Als je een strandbed wil gebruiken, word je geacht voor drie euro een blikje drinken te bestellen. Voor elke bestelling rijdt de jongeman op z'n brommer naar het restaurant van de camping heen en weer voor een plastic tasje met een blikje, een plastic beker met ijsblokjes, plastic deksel en plastic rietje.

Het is anderhalf uur rijden naar de grens van Macedonië, maar de grensovergang zelf kost ook een uur. Naast ons staat een Duits stel op een trike. Ze hebben hun helm afgezet en zien er oververhit uit, dus ik geef ze een blikje cola uit onze koelkast. Zijn ze heel blij mee.

Na tien dagen Griekenland zijn we terug in Macedonië. Op donderdag rijden we naar het dorpje Demir Kapija, de Turkse naam voor 'IJzeren Poort', omdat een burcht hier vroeger de toegang bewaakte naar de vallei. Het zou nu een uitvalsbasis zijn voor sportieve toeristen, maar die komen we niet tegen - we komen namelijk helemaal niemand tegen. Ramen zijn geblindeerd met een rolluik of schuin hangende luxaflex, een winkel met schoenen en tassen is dichtgeplakt met bijna tot wit verschoten reclame, op straat staat een kapotte scooter. We missen zelfs de onvermijdelijke honden die languit op straat liggen. Demir Kapija is uitgestorven.

Een paar kilometer van het dorp moeten 'warm pools' zijn. Het laatste stukje rijden we over een zandweg die plotseling doodloopt. Er staan een paar stoffige auto's geparkeerd, dus wij stappen ook maar uit. Na een paarhonderd meter over een wandelpad langs de vrijwel droge rivier vinden we de warme poelen. Ze zijn niet echt warm, gelukkig.

Bij Popova Kula, in de Tikves regio, schenkt men een heerlijke lokale drank die via een ingenieus proces wordt vervaardigd van druiven en die in het Nederlands 'wijn' wordt genoemd. Vanaf ons zonovergoten balkon, waar we dus zeker niet gaan zitten, hebben we uitzicht over de druivenranken en de bergen. Zodra de balkondeur opengaat springt een twee maanden oud katertje naar binnen, die ook een beetje verkoeling wil. We spelen met hem en noemen hem 'shopska', naar de Macedonische salade.

Volgende stop is Skopje. Er is sinds ons vorige bezoek in 2016 niet veel veranderd aan het uiterlijk van de hoofdstad. Het oude centrum, waar wij logeren in het sjieke Hotel Bushi, lijkt nog altijd op een Turkse medina en het nieuwe centrum langs de rivier op een slechte imitatie van Wenen, dankzij grote gebouwen in neo-classissistische stijl en honderden kitscherige standbeelden.

Een belangrijk verschil met 2016 is de maatschappelijke toestand. Destijds waren er felle demonstraties omdat een corrupte minister-president het land te gronde richtte. Hij probeerde zelfs zijn politieke tegenstander in de gevangenis te krijgen. Inmiddels is de schurk zelf veroordeeld en gevlucht naar een schurkenstaat; zijn voormalige tegenstander is nu minister-president.

Onder leiding van de nieuwe minister-president Zoran Zaëv is keihard gewerkt om te voldoen aan alle eisen voor lidmaatschap van de EU. Het conflict met Griekenland over de naam van het land is opgelost, na elf jaar ouwehoeren. En nu komt Bulgarije ineens met een veto tegen lidmaatschap van Macedonië, omdat een paar nationalisten vinden dat de Macedonische taal en cultuur 'eigenlijk' Bulgaars zijn. Volkomen idioot dat een paar barbaren de Europese Unie kunnen gijzelen. Laten we hopen dat dit niet nog eens elf jaar gaat duren...

Vanuit ons raam in het Bushi Resort & Spa zijn we getuige van een bruiloftsfeest op de binnenplaats. Een grote familie danst op pittige muziek in een kring om het nieuwe echtpaar. "Vannacht gaan we niet slapen," zingt Albanese artiest Keli. Sterke tekst, maar wij zijn in vijf minuten vertrokken.