Donders mooi

De shuttle bus van de camping rijdt binnen een kwartier naar de Sinterklaasbrug (Ponte San Niccoló) over de rivier de Arno, die snel stroomt vanwege de overvloedige regenval van de afgelopen dagen. Onderweg zie ik vanuit het busje graffiti met 'Raptus, ictus, virus, Juventus,' allemaal nare dingen die eindigen op 'us'.

We wandelen langs de Arno naar het Uffizi museum, dat we in 1997 ook bezochten. Toen moesten we twee uur buiten wachten in een rij om het hele gebouw heen, en na een bezoek van een half uur stonden we weer buiten, moe van de hitte en de drukte. Dit keer zijn we in twintig minuten binnen en kunnen rustig alle kunst bewonderen, want zelfs bij de grootste meesterwerken staan maar een paar liefhebbers.

Het Uffizi in Florence valt in de categorie mega-musea, net als de Hermitage in Sint Petersburg, het Louvre in Parijs en de Reina Sofia in Madrid, wat betekent dat je er een paar nieuwe wandelschoenen kunt verslijten. Het museum heeft meer dan honderd zalen, maar het is vooral de kwaliteit die indruk maakt. We bewonderen de losse toets van Tintoretto, het hyper-realisme van Bronzino en de duisternis van Caravaggio. In een zaaltje achteraf hangen achteloos drie late Rembrandts, waaronder 'Een Rabbi' die zo snel en trefzeker is opgezet dat je verwacht dat het in 1865 is geschilderd, niet in 1665.

Duizelig van al het schoon lopen we naar het Domplein van Florence en bewonderen de beroemde Santa Maria del Fiore, die je alleen op de foto krijgt met een groothoeklens. De Dom moest groter worden dan die van de rivaliserende steden Pisa en Siena, en dat is aardig gelukt. We lunchen in de overdekte markthal en wandelen weer terug naar de bus.

Na de laatste tonen van de last post op de nabijgelegen kazerne gaan we slapen, wederom in de auto, want we hebben deze vakantie bijna elke avond knetterend onweer. De bliksem slaat in de hoge zendmast naast de camping. Wat een klap!