Cinque Terror

De camping in Levanto is een klein en sfeervol terrein met hoge, smalle terrassen, waar we met passen en meten een mooi plekje veroveren onder een grote olijfboom, die met een harde 'pok' onrijpe olijven laat vallen op het dak van Max.

Het is lekker zonnig en een graad of twintig, dus we wandelen het dorp in voor een lunch en wat boodschappen. Levanto ligt in Ligurië, binnen Italië de regio met het hoogste aantal Covid-gevallen per honderdduizend inwoners, overigens nog altijd drie keer minder dan Nederland. Al maanden is in Italië een maschera verplicht in openbare gelegenheden. Die moeten we zo vaak opzetten, dat we het maar op ons gezicht laten als we buiten lopen. Regelmatig wordt bij een restaurant of museum onze temperatuur gemeten met een plastic pistool dat op ons voorhoofd wordt gericht.

De Middellandse Zee heeft hier goede golven, dus bij het strand hangen opvallend veel jongeren die willen worden gezien in de buurt van een surf board. Drie planken liggen in zee en tig andere exemplaren zijn zo zichtbaar mogelijk gepositioneerd langs de boulevard.

Op woensdag bezoeken we het beroemde Parco Nazionale Cinque Terre, genoemd naar de vijf dorpen die elk in een kleine, steile baai liggen en zijn verbonden door wandelpaden langs de rotsen, en door een oude spoorlijn. Eeuwenlang waren het prachtige, authentieke vissersdorpjes, tot hun schoonheid halverwege de vorige eeuw werd overspoeld - niet door de zee, maar door toeristen. "How do you turn an Italian idyll into a trash-choked nightmare?" vraagt één journalist zich af. "Add tourists."

In 2018 was Cinque Terre inmiddels zo druk, dat CNN het in de top twaalf bestemmingen zette om te vermijden. De dorpjes, met elk een paarhonderd inwoners, worden soms verblijd door de komst van tienduizend bezoekers, die een half uur in een honderd meter lange voetgangerstunnel schuifelen, van het treinperron vallen en in tuinen poepen - dat gebeurt écht! Het leverde de bijnaam "Cinque Terror" op.

Vorig jaar gaf Fabrizia Pecunia, de burgemeester van twee van de vijf dorpen, de spoorwegen opdracht om de aanvoer van toeristen binnen de perken te houden. De spoorwegmaatschappij ging naar de rechter, die de burgemeester in het gelijk stelde. Veiligheid gaat voor de vrijheid om je te verplaatsen. Wat de rechter zei over de bemesting van tuinen heb ik helaas niet kunnen achterhalen.

En toen kwam het rampjaar 2020. Tussen maart en juni was het hier uitgestorven, net als vroeger. Inmiddels is het toerisme weer enigszins op gang gekomen, maar het is nog altijd erg rustig. We nemen de bijna lege trein van Levanto naar het meest zuidelijke dorpje, Riomaggiore, en stoppen op de terugweg bij vier van de vijf haltes.

In Manarola klauteren we langs steile stegen, waar we vrijwel niemand tegenkomen. Vanaf de klif hebben we een mooi uitzicht op de zee voor ons, en als we ons omdraaien zien we de ronde haven en de woningen die tegen de rotswand zijn geplakt, als kleurrijke vogelhuisjes. In dorp nummer vier, Vernazza, lunchen we naast een tunnel in de rotsen, die een doorkijkje naar de zee biedt. En in Monterosso lopen we honderd meter over de zonnige boulevard, langs het strand met een handvol zonaanbidders. Wel opmerkelijk: als je eind september nóg niet de gewenste kleur hebt gekregen, dan kun je beter een ander doel gaan nastreven... Een carabinieri toetert vanuit de auto naar me omdat ik hier ook buiten een maschera op moet. Scusi.

Misschien is dit wel de laatste zomerse dag van het jaar, en wie weet is het hier komend jaar weer veel te druk. Hoe dan ook, het was een perfecte dag voor een bezoek aan Cinque Terre.

's Avonds koken we pasta bij de auto. Er zit een pad van een kilo op het pad naar het sanitair. Ik noem hem Don Giovanni en duw hem een paar keer aan de kant, maar hij hopt steeds weer terug in het licht van de lantaarns, waarschijnlijk omdat daar de vliegjes zijn. Het kan ook zijn dat hij geniet van de aandacht, want kinderen halen hun ouders om te komen kijken, en menigeen maakt een foto. Ik denk dat Giovanni meer volgers op Instagram heeft dan Famke Louise.

Als we in de daktent liggen, horen we weer de klokken van de Sint Andreas Kerk, die elk kwartier de hele uren en de kwartieren aangeven. En we horen de olijven vallen. Pok.