De Rekening

Op de verjaardag van vader Bulthuis vertrekken we van de zonnige Italiaanse westkust richting frisse Alpen. De rit voert ons langs de stad Cremona, geboortestad van Antonio Stradivarius en vele andere beroemde vioolbouwers, die worden geëerd in het Museo del Violino. Het museum presenteert heel mooi hoe in de Middeleeuwen de viool is ontstaan uit drie andere strijkinstrumenten en hoe de viool sindsdien wordt gebouwd. Het museum heeft ook een heleboel prachtexemplaren, waaronder meerdere van Signore Stradivari zelf.

Omdat onzeker is hoe antieke violen zich komende decennia zullen houden, is in januari 2019 een geluidsbank gemaakt met alle mogelijke tonen die enkele legendarische instrumenten kunnen produceren, voordat ze te oud en fragiel zijn om nog te bespelen. De burgemeester van Cremona liet een aantal straten afsluiten en kondigde totale stilte af in het centrum van de stad. Een maand lang! De apparatuur in de studio was zó gevoelig, dat een dichtslaande autodeur de opname kon verprutsen.

We stranden in de buurt van de Brennerpas, in het dorpje Chiusa, of Klausen, want ondanks verwoede pogingen vanuit Rome om de Italiaanse taal en cultuur te stimuleren, spreekt in Zuid-Tirol nog altijd tweederde van de bevolking een Duits dialect. Vanuit Klausen rijden we de volgende dag bijna zeshonderd kilometer naar het dorpje Plothen, niet zo ver boven de voormalige grens van de DDR met Beieren. Hier belanden we bij onze favoriete camping van deze reis.

In een kleine blokhut bij de slagboom van Campingverein Himmelsteiche e.V. zit een mevrouw van een jaar of zestig, met lang grijs haar in een staart en een wollen vest in bijpassende kleur. Ze nodigt ons uit om buiten te gaan zitten op een massieve picknicktafel, voor het nodige papierwerk, want dat is een belangrijk moment voor een aspirant lid van Campingverein Himmelsteiche.

Eerst mogen we de twee pagina's tellende Covid-tekst goed lezen en ondertekenen. Vervolgens krijgen we een aantal belangrijke zaken uitgereikt, waaronder de Platzordnung met regels. Daarna volgt het hoogtepunt van de ceremonie: de daadwerkelijke inschrijving bij Campingverein Himmelsteiche, een plechtigheid die wordt voltrokken door het gezamenlijk invullen van het daartoe bestemde gele formulier.

Voor de sleutel van het douche-gebouw moeten we een onderpand betalen van vijfentwintig euro, legt mevrouw Himmelsteiche uit, en morgen bij het uitchecken krijgen we die weer terug. Dat kan vanaf 9:00 uur. Voorzichtig geven we aan dat wij graag al rond half acht willen vertrekken. Een groot probleem, waarmee de vrouw zich begrijpelijkerwijze even geen raad weet. Laat die sleutel maar zitten, zeggen wij, maar dat rampscenario, een fundamentele aanpassing in het Proces Aanmelding Nieuw Lid, wordt niet meteen geaccepteerd. Gelukkig komt Meneer Himmelsteiche, met een soort jagershoedje op, aanrijden op zijn robuuste herenfiets. Na een constructief overleg, waarin alle voor- en nadelen zijn afgewogen, wordt besloten dat wij niet De Sleutel zullen krijgen, maar dat ons tot tien uur in de avond en vanaf zeven uur in de morgen toegang wordt verleend tot het sanitair. Iedereen is opgelucht dat we tot een oplossing zijn gekomen, anders hadden we alle aanwezige leden van de vereniging bij elkaar moeten roepen.

Yvonne biedt aan om direct te betalen. Nee! Roepen meneer en mevrouw Himmelsteiche in koor. Er moet toch eerst een rekening worden opgesteld?! We kunnen om 17 uur betalen. Ik kijk op mijn telefoon. Het is 16:35.

Meneer Himmelsteiche neemt het even over, zodat mevrouw voldoende tijd heeft voor het opstellen van de rekening. Hij legt zo duidelijk mogelijk uit dat wij twee vuilniszakken krijgen. Eén voor organisch materiaal en een voor restafval. Wij herhalen: organisch en restafval. Dan pakt hij even zijn oranje jas uit het Wartzhaus, opdat hij ons de plek kan aanwijzen waarop wij ons pas verworven recht kunnen uitoefenen als lid van de vereniging. Het is wel duidelijk dat we ons nog geen foutjes kunnen veroorloven, want hij is erg streng. Hij wijst ons het sanitair, de waterkraan langs het pad en de stroomvoorziening. Hij vraagt wat voor stroomkabel we hebben, dus ik leg uit dat het zo'n ding is met drie stokjes. Dat is wederom een groot probleem, maar gelukkig kan ik bevestigen dat ik ook een normale stekker heb. "Dit is de weide," zegt hij, terwijl hij de weide aanwijst. We knikken. We mogen dáár staan. Snel zetten we Max neer, helemaal scheef, maar dat corrigeren we wel zodra we niet meer onder toezicht staan. We zijn nu te zenuwachtig.

Als we de luifel hebben uitgeklapt en genieten van een glas wijn met een toastje, ziet Yvonne dat het al 17:05 uur is. De rekening! Op een drafje loop ik terug naar de receptie, waar ik de opzichter tref. Hij zat al op zijn fiets om te informeren waar ik bleef. "U wilde toch nog uw rekening! Gelukkig is mijn vrouw er nog." Ik ga snel naar binnen, waar mevrouw net de laatste hand aan het leggen is aan dat bijzondere document, onze eerste rekening van Campingverein Himmelsteiche. Het is 18 euro, dus ik pak twee tientjes en wil die overhandigen. "Klein moment!" zegt de vrouw, want ze wilde net een stempel op de rekening zetten. Met een gevoel van trots en vreugde keer ik terug naar onze plek, het waardevolle papier stevig in mijn vuist geklemd.