Tôk-tôk-tôk

In een paar dagen rijden we van Venetië naar Florence, door de provincies Veneto, Emilia Romana en Toscana. In Ravenna vinden we dinsdag rond het middaguur een kleine en rustige parkeerplaats, op honderd meter van de oude stadsmuur. Bij de Tourist Information kopen we kaartjes voor de top-attractie van de stad: een marathon langs vijf architectonische hoogstandjes uit de nadagen van het Romeinse Rijk. Als je deze uitdaging aangaat, krijg je vanwege Corona een strak schema: binnen exact twee uur moet je de finish bereiken.

Hoewel we mentaal en fysiek niet zijn voorbereid op deze kruistocht, worden we na een bezoek aan de San Vitale Basiliek toch enthousiast. De achthoekige symmetrie, typerend voor de Byzantijnse kerken, zorgt dat het zonlicht van alle kanten binnenvalt op de uitbundige decoratie van goudverf en mozaïeksteentjes. Ondanks de religieuze verleidingen laten we ons bij het derde bouwwerk van het rechte pelgrimspad afleiden, door een lunch van lekkere penne arrabiata op het Piazza del Popolo. Voor straf gaat het tijdens de lunch enorm onweren.

Van Ravenna rijden we door een vrij saai en vlak grasland naar camping Adriatico, inderdaad aan de Adriatische Zee. Waarschijnlijk doe ik de plaats onrecht aan en komt het door Corona of door het grauwe weer, maar Cervia geeft deze dinsdagmiddag de indruk van een kustplaats in het voormalige Oostblok, inclusief horeca met namen als Hotel Kiss en IJssalon Relax.

's Ochtends haal ik ontbijt bij de campingwinkel. Het meisje vraagt "Pane?" waarop ik slechts "Si, due per favore" hoef te antwoorden. Ik ben echter ook op pad gestuurd om eieren te halen, dus ik probeer het Spaanse woord "huevos" en het Engelse "eggs". Helaas krijg ik daarop een wezenloze blik. Dit vraagt om drastische maatregelen, dus ik doe een realistische vertolking van een kip, inclusief vogeltjesdans en 'tôk-tôk-tôôk' geluid. Het meisje mompelt iets in zichzelf, wat zich voor mijn gevoel het beste laat vertalen als "Die is knetter". Een wanhopige situatie! Gelukkig zie ik op dat moment vier eitjes mij toelachen vanaf de toonbank. Ik reken ze snel af en leer het woord "Uovo". Oja... dat staat op elk pak pasta.

Met nog twee verse eieren in de koelkast rijden we naar een agri-camping, waar we hartelijk worden begroet door een hond en een kat, die tot de volgende morgen alleen van onze zijde wijken om een dode duif rond te slepen. De kat gaat zelfs lekker liggen op de bestuurdersstoel. We bezoeken het oude vestingstadje, dat in 1440 haar naam gaf aan de Slag om Aghiari, de definitieve overwinning van de Fiorentijnen op de Milanesen. Volgens Macchiavelli viel er tijdens deze epische strijd één dode, doordat iemand van zijn paard viel. Waarschijnlijk was die in slaap gevallen...

Donderdagochtend vroeg staat de kat te mauwen onderaan de trap van de daktent. Als we beneden zijn, komt de hond ook weer aanrennen. Helaas, we moeten door. Vandaag rijden we naar de Toscane, om vanaf Siena in Noordelijke richting de Chianti Route te volgen. Dit is Toscana zoals je het ziet in de brochures. Glooiende, groene heuvels met olijfbomen en Sangiovese druivenranken, slanke cipressen en zongekleurde huizen met terracotta dakpannen.

We delen bij osteria Cacio & Pepe in het dorpje Castellino-in-Chianti een lokale groentesoep en een bordje rigatoni, op smaak gebracht met slechts drie ingrediënten: pecorino, peper en olijfolie. Pasta e basta. Ik drink er een glas Chianti Classico bij en mijn chauffeuse een Cola Light. Er vallen weer een paar enorme stortbuien, die de straten met kinderkopjes veranderen in kleine rivieren. Als Yvonne iets later haar autodeur opent, hoort ze een klotsend geluid. Na wat onderzoek blijkt dat de kleine gaatjes onderin de deur, die moeten dienstdoen als afvoer, verstopt zijn geraakt. We prikken ze door en er loopt zeker vijf liter water uit.

In de middag gaan we op zoek naar een camping in de Chianti, maar dat blijkt geen sinecure. Van vier campings zien we op internet dat ze zijn gesloten, en we bezoeken er nog drie. Allemaal dichte hekken, helaas. Uiteindelijk komen we terecht in Florence, waar we een van de laatste plekjes bemachtigen op een grote, moderne stadscamping. We eten in het hippe restaurant bij de camping.