Zingende Duinen

Halverwege de rit van Almaty naar Nationaal Park Altyn Emel stoppen we even. Overal om ons heen deint een zee van droog gras. Een reu rent kwispelend over de steppe, gevolgd door vijf puppies. Langs de verlaten snelweg staan een paar winkeltjes, waar ze chips en frisdrank verkopen. Iets verder bezoeken we een blauw gebouwtje met 'туалет' erop, één van de goorste plekken die we ooit hebben geroken. Het is zo smerig rondom het gat in de grond dat iemand maar bij de ingang is gaan kakken.

Snel weer verder. De steppe is niet overal zo dor als het leek vanuit de lucht, maar we zijn dan ook in het Land van de Zeven Rivieren. Dat klinkt geweldig. Twee cowboys, waarschijnlijk vader en zoon, letten op hun koeien. De jongen zit op zijn paard naar een mobieltje te turen.

We volgen de zijderoute van Sary-Ozek naar Zharkent, in de richting van de Chineze grens. Een lange trein komt ons tegemoet uit het verre oosten. In een enorme goudgele vallei rijden drie oude rode maaimachines met Russische letters schuin achter elkaar, hun pijp strooit de hooi in keurige banen. Het is net een communistische poster uit de jaren zestig.

We arriveren in het kleine dorp Basshi. Na een stevige lunch en een kleine rustpauze in onze B&B gaan we met chauffeur Andrej en Timur, een opzichter van het natuurpark, naar de Zingende Duinen, ongeveer een uur stuiteren over onverharde wegen. In het park stoppen we even bij drie mensgrote stenen, die ooit een vuurplaats waren voor een leger van Dzjenghis Khan, de stichter van het Mongoolse rijk, een eeuw of acht geleden. Men zegt dat hier enorme kookpotten op stonden, waarin ooit een stoofschotel werd gemaakt van een heel paard.

Tussen de rotsachtige bergen en brede vlakte vol kiezels en kleine struikjes liggen de Zingende Duinen. Dat zijn duinen die geluid maken. Eén nadeel: je moet een heel stuk over de kam klimmen om het te kunnen horen. We ploeteren door het mulle zand, tot de parkwachter gebaart om te luisteren. Verdomd! We horen een soort diepe grom, als een vliegtuig in de verte. Als we de steile helling afglijden, wordt het geluid nog sterker. Het is alsof je een immens instrument bespeelt, alles resoneert en bromt.

Tijdens de rit terug naar de ingang van het park zien we links iets bewegen. Het zijn acht wilde przwalski-paarden!