Plaza Mayor

In een Toyota 4WD met chauffeur vertrekken we in Noordelijke richting, met bestemming Villa de Leyva. We rijden door de stadsdelen Teusaquilla en Barrio Unidos, met gezamenlijk 400 duizend inwoners uit de middenklasse. In stadsdeel Usuquén zien we ook een paar gated communities, grote huizen met een hoog hek en bewaakte poorten. De wijken van Bogotá zijn ingedeeld in zes sociale klassen, estrata geheten, en deze wijk is ongetwijfeld van de hoogste klasse.

Pas na een uur rijden verlaten we de uitgestrekte stad en we rijden door de glooiende akkers naar de plaats Zipaquirá, dat rijk en bekend is geworden dankzij het zout. Bij Zipaquirá lieten de Muisca Indianen al duizenden jaren geleden zout bergwater inkoken in grote kruiken, die vervolgens werden kapotgeslagen om het residu eruit te halen. Het zout werd vervolgens geruild tegen goud, waarvan ze mooie sieraden maakten, zoals we zagen in het Goud Museum.

Twee eeuwen geleden begonnen de Colombianen op industriële schaal mijnbouw te plegen om het versteende zout boven de grond te halen. In de loop der jaren zijn gangen gehakt van tientallen meters breed en honderden meters lang. In het gangenstelsel hadden de mijnwerkers ooit een eigen kapelletje, dat in de loop van de vorige eeuw evolueerde tot een ondergrondse zoutkathedraal van 22 meter hoog.

Terwijl op grote diepte nog altijd zout wordt gewonnen, tegenwoordig met water onder hoge druk, schuivelen elk jaar 600.000 bezoekers door een kleine tunnel naar de kathedraal. Onderweg passeer je kitscherige Kerstverlichting en veertien pikzwarte mijnschachten van tientallen meters hoog en breed. Elke schacht is opgedragen aan een gebeurtenis tijdens de kruisgang van J. van Nazareth, met als gevolg dat we na ons bezoek alles weten over Goede Vrijdag maar vrij weinig over de zoutwinning.

Bij de parkeerplaats van de zoutmijn zien we ineens Eduardo. Leuk om hem nog even te treffen! Hij vertelt dat hij met een groep op pad is. "They ask a lot of questions," zegt hij. Het is een grote groep Nederlanders van Fox Reizen. Eduardo moet met het openbaar vervoer terug naar Bogota, maar zij rijden door naar Villa de Leyva. Oei. Spontaan komen visioenen terug van onze vakantie in Maleisië, waar we dagen werden achtervolgd door een bus van Fox.

Snel vertrekken we naar het dorp Raquirá, wat letterlijk 'pannenstad' betekent in de taal van de Muisca, aangezien de inwoners zich in de loop der eeuwen hebben bekwaamd in de nobele kunst van het pottenbakken. Raquirá is een bekende tussenstop voor toeristen op weg naar Villa de Leyva, waardoor elke inwoner van het dorp souvenirs verkoopt, van poncho tot koelkastmagneet. En aardewerk natuurlijk. Een paar decennia geleden was Raquirá vast een prachtig dorp.

Het Plaza Mayor van Villa de Leyva is ongeveer twee voetbalvelden groot en is daarmee het grootste plein van Colombia. Langs elke zijde staan wit gestucte koloniale panden uit de zestiende eeuw, waaronder aan de oostzijde een mooie kathedraal. De kerktoren steekt af tegen de donkergroene bergen en de dreigende grijze regenwolken. Vanaf de veranda van een café kijken we over het plein, waar alleen twee hondjes achter elkaar aan rennen. Als we dineren onder een parasol op de binnenplaats van Mercado Municipal - lekkere empanadas trouwens - begint het flink te regenen. Na het eten wandelen we terug naar onze Villa del Angel. Het schaarse licht van de straatlantaarns streelt de witte panden en weerkaatst glinsterend op de spekgladde kasseien van het Plaza Mayor.