Pueblo pintoresco

Als we ‘s ochtends gaan wandelen door het dorp, zien we in de deuropening van een huis een bouwvakker die met een plank een zwarte schorpioen van ca. tien centimeter aan het plagen is. Ik heb geen idee om wat voor schorpioen het gaat, want in Colombia leven meer dan vijftig soorten. “Es peligroso?” vraag ik aan de bouwvakker, die daar bevestigend op antwoord. Het gevaar valt waarschijnlijk wel mee, aangezien Colombia slechts twee dodelijke soorten kent - en deze lijkt daar niet erg op. Veel soorten geven wel een gemene steek met hun staartje, vergelijkbaar met die van een wesp.

Aan het Plaza Major zitten we even op een houten bankje. Na een minuut of vijf passeert de begrafenisstoet van Jose Simón Tobar “Sito” Espitia (we kennen zijn naam dankzij een plakkaat op de hoek van een straat). De nabestaanden lopen met Sito’s kist achter de lijkwagen aan, van de kathedraal in de richting van de begraafplaats aan de zuidelijke rand van het dorp. Een groot bloemstuk stuitert bijna van het dak van de lijkwagen, door de grote keien waarmee het plein is geplaveid.

Bij verschillende winkels doen we nuttige inkopen, waaronder een geweven schoudertasje, een koelkastmagneet, een tandenborstel en snoepjes van melk en honing. Op een bankje in een park kijken we hoe vijf schooljongens spelen met een volleybal. We lopen naar het huis van revolutionair Antonio Nariño. Nariño vertaalde rond zijn dertigste levensjaar, in 1794, de 'Rechten van de mens' van de Franse revolutie en werd niet lang daarna onder leiding van Simon Bolivar een belangrijke figuur in de strijd tegen de Spaanse onderdrukker.

We slenteren door de straatjes van Villa de Leyva, waarna we weer belanden op een veranda aan het Plaza Mayor. De klokken van Nuestra Señora del Rosario klinken alsof ze zijn gebarsten, terwijl de lucht donkerrood kleurt door de ondergaande zon.