El Dorado

Van een paarhonderd meter hoogte lijkt de omgeving van El Dorado International Airport, bekend van het TV-programma Border Security, op die van Schiphol: grote rechthoekige loodsen en mooie wegen in een vlak akkerland. We zien zelfs een paar kassen. Het ziet er op het eerste oog schoon en welvarend uit. Dat geldt ook voor de winkelcentra, kantoorgebouwen en ambassades langs de Avenida El Dorada, die ons naar het centrum voert van Bogotá.

We overnachten in de vijf eeuwen oude wijk Candelária, vernoemd naar de kaarsen die hier ooit werden gebruikt als verlichting. Van onze kamer in Hotel Deco kijken we uit over dakpannen en bakstenen in allerlei natuurlijke tinten, van lichtgeel tot bijna zwart. Sommige panden zijn in een vrolijke kleur geverfd. In de verte zien we hoogbouw, waaronder een betonnen kolos van één van de universiteiten, met daar achter groene hellingen van de Montserrat en de Guadeloupe. Op de ene top staat een witte kathedraal en op de andere een Christusbeeld, onder andere omdat het heilige bergen waren voor de oorspronkelijke indianen. De Spanjaarden hebben erg hun best gedaan hun religie op te leggen, en met succes.

Tien jaar geleden was onze wijk nog vervallen en erg onveilig, maar dankzij de stijgende welvaart en het opkomende toerisme evolueert Candelária langzaam tot een kleurrijk stadshart met allemaal restaurantjes. Op zaterdagavond eten we uitstekend bij restaurant T Bone.

Op zondag gaan we met gids Eduardo de stad verkennen. We lopen door het oude centrum naar de voet van de berg Montserrat, met haar 3.152 meter nog vijfhonderd meter hoger dan het centrum van Bogotá. We zijn hier in de uitlopers van de Andes. Omdat de kabelbaan in onderhoud is en er een enorme wachtrij staat voor de funicular (een soort tram) besluiten we met de taxi naar een ander uitkijkpunt te rijden. Dat blijkt een slecht idee, aangezien we een uur stilstaan op de bergweg naar de top. De stad heeft zeven miljoen inwoners en die gaan allemaal iets leuks doen op zondag. We draaien om en rijden weer naar beneden.

Eduardo moedigt de fietsers aan. Hij weet hoe het is, want hij heeft op de fiets anderhalf jaar door Zuid-Amerika gereden. Zeven keer is hij de Andes overgestoken. Eén jongen raast auto's voorbij op een fixie, een fiets zonder remmen, met zeker zeventig kilometer per uur. "Super loco!" roept Eduardo.

Terug in de stad rijden we door stadsdeel San Cristobal, dat bestaat uit meer dan tweehonderd kleine wijken, of barrios. Een aantal van deze wijken is gevaarlijk, terwijl anderen gewoon arm zijn. In Los Puentes heeft een groep graffiti-artiesten samen met de lokale bevolking de hele wijk in felle kleuren geschilderd. We stappen uit bij de Santuario Nuestra Señora del Carmen, een kathedraal met gestreepte muren, en wandelen naar het Botero en het Goud Museum. Daarna nemen we afscheid van Eduardo, en ook een beetje van Bogotá. Morgen gaan we weer verder...