Tempels van Siam

Rond half zeven worden we wakker, doordat de airco afslaat. De stroom is uitgevallen, zegt de receptionist, "in the whole village". Niet duidelijk of hij de wijk bedoelt of de hele stad. Het duurt uiteindelijk ruim een uur voor de airco weer bromt.

Vandaag verlaten we Laos weer, helaas.
Met een noodgang worden we door de stoffige straten van Vientiane gereden, naar de Vriendschapsbrug over de Mekong, die hier de de grens tussen Laos en Thailand markeert. Formuliertje, vingerafdrukken, foto: dat was de Democratische Volksrepubliek Laos. Bij een volgend loket kopen we een kaartje voor de bus over de brug, want je mag die paarhonderd meter niet lopend afleggen.

In de bus zit ik naast een aardige jongen uit Luang Prabang, die in Thailand werkt. Ik vraag hem waarom het station van Luang Prabang zo ver van het centrum ligt, en hij vertelt dat er alleen geld was voor een rechte spoorlijn. Dan zijn we alweer over de brug. Formuliertje, vingerafdrukken, foto: welkom in Thailand. Even denken hoor... wat was "dankuwel" ook alweer in het Thais? Snel de overgebleven Kip wisselen voor Baht, dan kunnen we de tuk-tuk betalen die ons afzet bij het Park & Pool Hotel. Dat ging wel héél snel; vanaf ons hotel in Vientiane naar hier was nog geen anderhalf uur. 

Aan het einde van de middag nemen we een tuk-tuk naar de overdekte markt van het grensstadje Nong Khai. Een winkel met sieraden, sjaals en kleden is ook wisselkantoor, dus we ruilen honderd euro's voor een heleboel baht. Een deel daarvan geven we meteen weer uit bij een eettentje langs de Mekong.

We zitten aan de twintig meter hoge begroeide oever, die is afgeschermd door een railing. Beneden zien we een visser met een brede hoed in een lange, houten boot over de rivier zweven. Het water staat laag. Van Laos, aan de overkant, waait vrolijke muziek over. De ondergaande zon weerkaatst in het rimpelende water. 

De volgende morgen staan we weer voor zevenen op, omdat de trein om 7:45 uur precies vertrekt vanaf spoor 1. De daaropvolgende uren trekt het Thaise landschap aan ons voorbij: groene rijstvelden, droge jungle en af en toe een meer. We staan een tijdje stil naast een kleine natuurbrand; iets te lang naar onze zin, maar de wagonschoonmaakster - ja, die hebben ze hier - gaat onverstoorbaar verder met dweilen.

Even later komt ze samen met de geüniformeerde conducteur de lunch brengen. Grote tassen met eetbakjes, bekers met rietjes; alles van plastic, helaas. Gelukkig belandt in Thailand 'maar' een paar procent van het plastic in de natuur, terwijl dat in minder ontwikkelde Aziatische landen oploopt tot de helft van al het plastic. Rond half vier stopt de trein op het station van อยุธยา, wat je uitspreekt als 'ajoetija', met de klemtoon op de tweede lettergreep. We nemen een tuk-tuk naar ons hotel, want drie kilometer lopen is iets te ver met deze hitte. 

Ayutthaya was aan het einde van onze middeleeuwen hoofdstad van het Koninkrijk Siam, had handelsrelaties over hele wereld, inclusief Nederland, en telde maar liefst een miljoen inwoners. In de zeventiende eeuw werden in de stad even grote als fraaie tempelcomplexen gebouwd, in de stijl van de Khmer. De Wat Chai Watthanaram, oftewel de Tempel van een Lange en Glorieuze Heerschappij, bestaat uit een afgeronde toren van 35 meter hoog, op een groot platform, afgebakend door een verzakte muur met hoge puntige torens.

Helaas is het witte pleisterwerk bijna overal van de rode bakstenen gevallen, toen aan het einde van de achttiende eeuw de Birmezen de stad in de as legden. In de eeuwen daarna zijn de Boeddha-beelden onthoofd en veel bakstenen meegenomen om huizen van te bouwen. Desondanks is het een indrukwekkend bouwwerk, en prachtig gelegen in de bocht van de Menam. Met een omweg fietsen we terug naar ons hotel, dwars door de stad, die tegenwoordig nog maar zeventigduizend inwoners telt. Ongelooflijk, wat is het heet...