Betoverend Luang Prabang

Als alleen de kippen al wakker zijn, sluipen we zachtjes Guesthouse Siam uit. Even later staan we voor het station van Kanchanaburi, ruim op tijd voor de vroege trein naar Bangkok. In de winkel op het perron koop ik een beker met oploskoffie van een mevrouw in een Starbucks T-shirt. Dan horen we de fluit van de oude dieseltrein. We hebben een derde klasse enkeltje, dat kost nog geen drie euro voor een afstand van Utrecht naar Keulen.

Vanaf het treinstation in Bangkok rijden we met de taxi van Mr. Kissana - 64 jaar, vier kinderen - naar het eindstation van de Airport Rail Link. Een uur later staan we in het Novotel op de luchthaven. Nog een etmaal verder, en onze 27 meter lange turboprop maakt een draai vlak langs de bergen rondom Luang Prabang. 

Met een busje rijden we honderd jaar terug in de tijd. Onderweg zien we heuvels met droge jungle, afgewisseld met hutjes van bamboe, riet en hout. In kleine werkplaatsen zitten mannen op hun hurken ergens op te tikken. Op straat lopen vrouwen met traditionele bamboe hoeden, soms een stok met twee rieten manden over één schouder. Nog altijd is Laos een Democratische Volksrepubliek, dus we zien ook leden van het volksleger, in groene legerpakjes met rode ster. Behalve de onberispelijke uniformen is letterlijk alles bedekt onder een dunne laag donkergeel stof; dit is het einde van het droge seizoen.

Luang Prabang is ergens tijdens onze middeleeuwen gesticht, op de plek waar de Nam Khan uitmondt in de machtige Mekong. Ooit was het de hoofdstad van het koninkrijk Lan Xang, het Land van de Duizend Olifanten, en het bleef een koningszetel toen het gebied werd ingelijfd door Frans Indochina. In de decennia rond 1900 werden hier mooie koloniale villa's gebouwd. Een van de grootste panden is het wit gepleisterde Hotel Angsana, voorzien van een prachtige tuin. Vlak bij ons balkon hangt een gigantische spin te wachten op de lunch. Zelf lunchen we met Sal Ua, typische lokale grove worst van varkensvlees inclusief stukjes kraakbeen, en stappen dan op (wederom) twee te kleine damesfietsen. 

Aan de centrale Sisavangvong straatweg, vernoemd naar de laatste koning van Luang Prabang, staat zijn voormalige paleis. Bij dit museum werken voorbeeldige patriotten, die zorgen dat de waardigheid van het monumentale pand niet wordt onteerd door imperialistische uitwassen zoals de korte broek. Ik was daarop voorbereid door mijn lelijke slobberbroek uit Bangkok mee te nemen. Dit keer zijn de mouwen van Yvonne's blouse te kort, maar ik mag voor 5.000 Kip een sjaal huren bij de garderobe. Dat is helaas wel tweehonderd meter lopen, terwijl het 35 graden is. Na een kort bezoek aan het museum slepen we onszelf terug naar de poort waar onze fietsen staan, alwaar we worden verzocht om de uitgang te gebruiken, helemaal aan de andere kant van de paleistuinen. Dankzij de blik van Yvonne maakt de revolutionaire garde bij de deur voor deze ene keer een uitzondering.

We fietsen door de oude stad, die op het heetst van de dag bijna is uitgestorven, behalve bij de lagere school, waar kinderen net gymnastiek hebben. Ze staan opgesteld in strakke rijen; als de meester op een fluitje blaast, doen ze hun armen naar voren of opzij. Aan de houten huizen tegenover de school hangt de vlag van Laos, daarnaast een rode vlag met hamer en sikkel. Onder de veranda's zitten cafés of toeristenwinkels, want het zijn wel commerciële communisten. Geld verdienen en particulier bezit is al lang geen probleem meer.

Dertig kilometer buiten de stad bezoeken we de Kuang Si watervallen, die in duizend kleine stralen langs hoge en grillige rotsen klateren, omringd door dichte jungle. Het water is heel mooi emerald-blauw, dat schijnt te komen door de mineralen. We zijn er 's ochtends vroeg, dus nemen rustig een duik in één van de grote poelen beneden. Het is lekker fris, een graad of vijftien.

We dineren bij Manda de Laos, wat geen restaurant is maar een belevenis. Het grote houten pand is aan de achterkant volledig open, uitkijkend over de vijftig meter lange vijver vol roze en witte lelies, die oplichten in het zwarte water dankzij tientallen lantaarns. De roze lelies gaan 's avonds open, als de temperatuur van het water daalt, terwijl de witte juist rond het middaguur openen, als het water opwarmt. Alleen de dansende elfjes ontbreken nog, maar betoverend is het wel.