Sunken City

Over de groene heuvels vol olijfbomen en machtige cipressen rijden we naar het schiereiland Argolis, vierde en laatste vinger van Peloponessos. Na een heleboel scherpe haarspeldbochten bereiken we Nafplio, dat al een welvarende havenstad was toen onze Nederlandse voorouders nog maar net een beetje konden kleien.

Na een flinke wandeling kijken we van boven naar de rode dakpannen van de stad, en nog steeds omhoog naar het fort dat de Venetianen op een puntige rots hebben gezet. Onderweg zien we een dode slang, het lijkt ons een adder. Via steile stenen trappen belanden we weer in het centrum. 

Op nog geen dertig kilometer van Nafplio ligt de stad Epidaurus, ooit ontstaan rondom een heiligdom voor de god van de geneeskunde. Vanuit het hele land trokken lammen en blinden naar deze plek, in de hoop op een wonderbaarlijke genezing. Al snel kwamen er faciliteiten, zoals een hotel met 160 kamers en een amfitheater met 14.000 plaatsen. Tweeduizend jaar later is het theater nog altijd in gebruik en één van de grootste attracties van het land. Ze zeggen dat de akoestiek zo goed is, dat je op de 55ste rij een acteur op het podium kan horen zuchten. Helaas kunnen we dat niet zelf testen, want er komt net een grote groep schreeuwende kinderen de trappen op rennen. De juf gooit een muntje op de grond, maar die horen we niet. We horen wel iemand hard niezen, dat klinkt schitterend. 

Vanaf het antieke wellness center is het ongeveer twintig minuten rijden naar de Golf van Egina, de zee tussen de Peloponessos en Athene. Google Maps dirigeert ons langs smalle weggetjes die we normaliter hadden genegeerd. Twee fietsers die ons tegemoetkomen zien eruit alsof ze in zee hebben gezwommen, dus we rijden nog even door en belanden bij de Baai van Sint Blasius. Op een paarhonderd meter wandelen langs het strand staat een metalen bord dat de zee in wijst. 'To the Sunken City' staat erop. We zijn er. 

Ik houd mijn oude instappers aan, omdat het hier stikt van de zeeëgels, en snorkel vijftig meter de zee in. Na wat heen en weer zwemmen zie ik lage muren opdoemen, op nog geen twee meter diepte. Ik zweef boven een tweeduizend jaar oude wijnkelder, restanten van een flinke Romeinse herenboerderij die hier ooit aan de kust stond, tot de zeespiegel steeg en de landerijen onder water kwamen te staan. Wetenschappers hebben het bouwwerk Villa van de Dolia gedoopt, naar de tachtig kleien wijnvaten die er waren opgeslagen. Tegenwoordig kun je nog negen gebroken exemplaren op de zeebodem zien (klik hier voor een luchtfoto).

's Avonds dwalen we door de marmeren straten, onder de rode bougainvillea die zweeft tussen gepleisterde huizen met felgekleurde luiken. Bij de taverna's zitten alle katten van Nafplio te wachten op restjes van de mezze.