Arcadië

Vanaf zeventig meter hoogte kijken we recht omlaag naar het turkooise Kanaal van Korinthe, dat in 1893 de Peloponessos losknipte van het vasteland. Er komt net een zeewaardig jacht onder ons door; één van de weinige vaartuigen die de tocht waagt, want het is vanwege de stroming lastig navigeren op het smalle kanaal. De schipper vermijdt met dit stukje stuurmanskunst wel een reis van vierhonderd kilometer om de Peloponessos heen, inclusief de verraderlijke Kaap van Malea.

Iets verderop ligt Nemea, een wijngebied dat vooral bekend is van het 'Bloed van Hercules', zo genoemd omdat de Griekse evenknie van Jerommeke hier ooit een leeuw doodde, uiteraard met z'n blote handen. Bij Wijngoed Palivou laten ze de agriorgitiko druiven rijpen in eiken vaten, maar ook in grote amfora die er net zo uitzien als de potten in de tweeduizend jaar oude onderwater-villa. We aaien de lieve hond Stella en kopen een paar flessen.

In het wijngebied vind je ook de ruïnes van Mycene, waar absurd lang geleden Indo-Europese nomaden een vaste woon- en verblijfplaats vonden. Het waren vechtjassen, die gemiddeld niet ouder werden dan dertig, maar deze jongelui hadden desondanks genoeg tijd over om paleizen te bouwen van grote blokken, met als entree de bekende Leeuwenpoort. Op steenworp afstand ligt Le Petit Planète, waar we dineren en overnachten. In het hotel ligt een boek over Griekse mythologie, waarin de avonturen staan van Hercules. Alsof je het script leest van een Marvel-film. 

Als Peloponessos vingers heeft, dan ligt Arcadië in de handpalm. Dankzij de klassieke dichter Vergilius werd deze regio hét symbool voor een verloren paradijs, waar huppelende herders leefden in harmonie met de natuur. Arcadië heeft nog altijd een handvol inwoners, vergelijkbaar met Helmond, maar is zo groot als de provincie Noord Brabant. Het land bestaat uit lage bergen, waarin kleine beken ravijnen hebben gesleten en die vrijwel volledig zijn gehuld in het groen. Grote kevers snorren langs knalrode klaprozen en gele wede, terwijl kwetterende mussen spelen tussen de heesters en tientallen zwaluwen afsteken tegen de cumulus-wolken. Ook in dit paradijs zijn slangen, want we hebben er al zes gezien. Helemaal in de stijl van Vergilius komt er ook een herder voorbij met een kudde schapen. 

We verlaten het paradijs op de plek die in 2021 vooral deed denk aan de hel, want destijds woedden hier immense natuurbranden. Nu staan er zwartgeblakerde bomen in het groen, dat is een treurig gezicht. De brand bereikte net niet het antieke Olympia, één van de belangrijkste historische plekken van het land. 

Ooit stond in Olympia een twaalf meter hoog beeld van Zeus, dat was gemaakt van verguld ivoor en werd gerekend tot de Zeven Wereldwonderen. Helaas is het beeld verloren gegaan en de Tempel van Zeus ingestort. Het gras ligt bezaaid met marmeren schijven van de metersdikke pilaren. Als mensen op zo'n blok gaan staan, blaast iemand op een fluitje. Eén van de medewerkers staat bij een brokstuk te kijken naar wat volgens haar een κοινή οχιά is, oftewel een zand-adder. We bewonderen het imposante, gevaarlijke dier en lopen dan, niet door het hogere gras, naar het stadion.

Een Amerikaan filmt zichzelf met zijn mobiele telefoon. "This... was the home of the Gods," zegt hij met gevoel voor drama tegen de camera. OMG, het is een vlogger. Ik zeg niet tegen hem dat hij Olympia verwart met de berg Olympus, want hij lijkt op Walter van The Big Lebowksi.

Het stadion van Olympia is wederom een legendarische plek, want hier werden 2.800 jaar geleden de eerste Olympische Spelen georganiseerd. Aanvankelijk bestonden de spelen slechts uit een korte sprint, maar later werd het repertoire uitgebreid met allemaal geinige sporten, zoals worstelen en over rennende stieren springen. Een deelnemer schreef zich in voor één discipline, of voor allemaal. De grootste sporthelden kregen een standbeeld, evenals de schavuiten die werden betrapt op valsspelen. Als extra straf mocht niemand ooit nog met ze praten, zelfs niet hun eigen familie. Dat is nog eens cancel culture.

Aan het einde van de middag zien we een adelaar vliegen door de vallei, waarna een zwaar onweer overtrekt, eindigend met een prachtige regenboog. Zeus, de beschermer van gasten en vreemdelingen, waakt over dit Griekse paradijs.