Hart van de stad

Kort voor het vliegtuig de landing inzet op de internationale luchthaven van Buenos Aires, beent een stewardess door het gangpad, gevolgd door een dribbelende steward, terwijl zij aan hem uitlegt dat Chili niet in Argentinië ligt maar een apart land is. Tegen twee passagiers die hebben gevraagd naar hun connecting flight zegt ze over haar gewaardeerde collega: "He knows nothing." De steward moet dat beamen.

Als ik op de luchthaven bij de Hertz vraag naar een bank waar we euro's kunnen wisselen, biedt de man in het hokje meteen 150 pesos per euro, ongeveer een kwart meer dan de officiële koers van de Banco Nación Argentina. En we hoeven daar niet eens in de rij. Later zullen we ook wisselkoersen tegenkomen van meer dan 250 pesos per euro. Argentijnen willen dolgraag worden verlost van hun pesos, zeker sinds hun land in mei 2020 weer eens failliet ging, voor de zevende keer sinds WO II. Na een paar maanden was dat stempel weer verdwenen, maar de economische problemen zijn dat zeker niet. 

Tijdens een lange taxirit door de ochtendspits van Buenos Aires vallen we beiden even in slaap. Dan rijden we onder de platanen door de lanen van residentiewijk Recoleta, waar ooit Máxima rolschaatste, en we stoppen voor de deur van ons hotel. Om half tien strijken we neer op het terras van La Biela, onder de takken van een gomboom, die zo zwaar zijn dat ze moeten worden ondersteund. Na een paar uur op het terras dwalen we een tijdje over necropolis Recoleta. Langs de smalle stegen staan oude en soms ook vervallen stenen huisjes van de doden. 

De volgende morgen maken we een klein ommetje door San Telmo, waar om tien uur de Heart of the City fietstour begint. Buiten onszelf bestaat de groep uit vier grote Texanen, die dit weekend naar Cordoba vliegen om te gaan jagen - ik heb maar niet gevraagd op wat - een slimme consultant uit New York City, de van origine Nieuw-Zeelandse gids Raymond en zijn lokale collega Pablo.

Na een kopje verkwikkende maté op het gras onder de hoge tipa-bomen van het Parque Lezama rijden we naar volkswijk La Boca, bekend van een handvol vrolijk gekleurde huisjes van golfplaten, én van de tango die hier ooit in de bordelen werd gedanst, overigens oorspronkelijk door duo's van mannelijke klanten die zaten te wachten op hun beurt. Destijds was dit een vuige uithoek van de stad, wild en gevaarlijk als de oceaan verderop, een buurt die dag en nacht onveilig werd gemaakt door het schuim der natie: hoeren, gokkers, matrozen, dagloners, havenarbeiders en messentrekkers. Nu verkopen alle winkels koelkastmagneten en worden gringo's alleen nog belaagd door vrouwen die met ze willen poseren als tango-paar, uiteraard voor een kleine vergoeding.

Langs de Rio de la Plata rijden we naar natuurreservaat Costanera Sur, eigenlijk Peróns dumpplaats voor sloopafval van huizen die moesten wijken voor een of andere prestigieuze boulevard, en dan via Puerto Madero naar het Plaza de Mayo, waar op donderdag nog altijd de dwaze moeders hun rondjes lopen - of schuifelen, want ze zijn allemaal stokoud.

In het grid van rechte straten in de wijk San Telmo mist één huizenblok, en dat gat heet Plaza Dorrego. Via een paar brede trappen bereik je twee meter boven straatniveau een betegelde rechthoek, waar Argentijnen van alle leeftijden de tango dansen in de schaduw van jacaranda's. 

De volgende morgen lezen we dat Oekraïne is aangevallen door de Russen. Een onweer barst los boven Buenos Aires.