IJswater

Hierbij onze nederige excuses voor het vorige blog, waarin wij niet zo positief waren. In deze aflevering zullen we dat corrigeren.

Het lag echt niet aan onze plannen, die waren prachtig. We wilden in Atlanta naar het geboortehuis van Martin Luther King en het National Center for Civil and Human Rights. Vanaf zaterdag zouden we een paar dagen logeren bij Taco en Trudi, en onderweg op bezoek bij haar ouders in de Smokey Mountains. We hebben Bill en Beth al zo lang niet gezien! Omdat ze niet meer piepjong zijn, doen we even een zelftest. En wat schetst onze verbazing? De uitslag natuurlijk! Allebei positief!

Onze plannen kunnen dus weer de prullenbak in, en wéér dankzij Covid-19. We moeten besluiten dat we niet gaan logeren in North Carolina. Balen, want het is daar altijd dikke pret. We hebben wel het geluk dat onze accommodatie een compleet appartement is. Het is fijn om weer zelf te koken, dat was lang geleden. De rest van de tijd zitten we op de bank TV te kijken naar de bombardementen op Oekraïne, met af en toe een uitstapje naar een tornado warning of een schuimbekkende presentator op Fox News. Het zijn droevige tijden. 

Als we weer voorzichtig naar buiten gaan, bekijken we de buitenkant van Martin Luther Kings geboortehuis, en we wandelen langs de graftombes van hem en zijn vrouw Coretta. Op haar graf staat een citaat uit het bijbelboek Korinthiërs, dat ook is uitgesproken op de bruiloft van mijn ouders. King leefde toen nog, trouwens. 'Ons resten geloof, hoop en liefde. Deze drie, maar de grootste daarvan is de liefde.' Op een lange muur staan Kings zes principes van geweldloosheid, die zijn indrukwekkend. Yvonne heeft een T-Shirt gekocht met een mooie uitspraak over rechtvaardigheid: 'Injustice anywhere is a threat to justice everywhere.' 

We hebben inmiddels een nieuw plan, namelijk om van Atlanta naar Niagara Falls te rijden, en daarna zien we wel hoe we in NYC komen. Tijdens de rit naar Niagara Falls passeren we vijf staten, te beginnen met Tennessee en Kentucky. We rijden uren over de Interstates van de VS, zoals dat hoort bij een roadtrip. Het landschap verandert snel, van weelderige moerassen naar uitgestrekte akkers. Op het knalgroene gras staat een wit huis met een brede veranda, onder een paar grote eiken en in de zonovergoten bocht van een kreek - ineens voel ik het geluk van het jonge boerengezin dat er heeft gewoond; het geluk om te leven in een fantastisch landschap... 

We pauzeren even in Corbin, op de plek waar de oude Kolonel Sanders een eenvoudig wegrestaurant had, tot er een nieuwe snelweg om het stadje werd gelegd en zijn inkomsten verdampten. De kolonel was al 66 jaar toen hij zijn geheime kippen-marinade ging verkopen aan andere restaurants, wat zo goed liep dat hij besloot een eigen keten te beginnen onder de naam Kentucky Fried Chicken. Mooi hoe een crisis kan leiden tot succes, hoewel anderhalf miljard dode kippen daar wellicht anders over dachten. 

Langs de weg staan duizenden billboards met reclame voor handwapens en Jezus, alsof die nog reclame behoeven. Op één bord lezen we 'Everyone will confess Jesus is Lord, even the democrats.' Het woord democrats is geschreven in rode letters, met een duivelse drietand ernaast. We zien in de oneindige akkers van Kentucky sobere, zwarte borden met in gotische letters de tien geboden. Altijd handig als opfrisser.

In London, Kentucky, niet te verwarren met de bijna even levendige stad in het Verenigd Koninkrijk, eten we bij de Mexicaan om de hoek. Ik bestel een vegetarisch combo, dat letterlijk binnen drie minuten op tafel staat, ongeveer zo lang als nodig was om de maaltijd te liquideren in de magnetron. Als de ober het bord aanreikt, twijfel ik even of het wel eten is. Er liggen een paar gedesintegreerde lapjes deeg in een dikke soep van kaas en gefermenteerde bonen. Het smaakt zó slecht, dat we besluiten om af te rekenen - veel te netjes - en ons geluk elders te beproeven. De Italiaan verderop is ook niets bijzonders, maar de pizza komt in ieder geval niet uit de magnetron. 

Praise the Lord! We verruilen de Geconfedereerde Staten van Amerika, alias de racism belt, voor het frisse noorden, de rust belt. In deze hoek floreerde ooit de zware industrie, hoogovens en automobiel-fabrieken, en zo snel als ze opkwam verdween ze weer, onder andere door automatisering en globalisering. Ik geloof dat het aantal inwoners van Detroit in een paar decennia is gehalveerd. De werkeloosheid en criminaliteit bleven extreem hoog. 

Columbus is de hoofdstad van Ohio, en daarmee is alles wel gezegd. Het enige hoogtepunt in de historie van deze stad was de uitvinding van de vierkante hamburger, in het jaar 1969. Verder blinkt de stad uit in misdaad. Columbus is ongeveer even groot als Amsterdam, maar kan bogen op tien keer zo veel moorden, overvallen en openbare geweldplegingen. We nemen onze intrek in het Marriott Residence, dat heeft een eigen restaurant. We kijken uit naar een goede maaltijd, maar helaas wordt het een pizza die is verdronken in zoete honing. De serveerster houdt er zelf ook niet van. 

Op vrijdag rijden we naar Cleveland, Ohio, en vervolgens langs Lake Erie door Pennsylvania, tot de plaats Niagara Falls in New York State. Het is de gehele rit nét boven het vriespunt, en met enige regelmaat waait een sneeuwbui voorbij. Vreemd hoe snel dat is gegaan... een paar dagen geleden lagen we nog in het zwembad. 

De Niagara is een brede en wild kolkende rivier van lichtgroen smeltwater dat oneindig veel brokken ijs meesleurt. Goat Island splitst de rivier in twee stromen, die honderd meter verderop allebei naar beneden storten. De linker tak heet Horsehoe Falls, vanwege de vorm, en de rechter is de American Falls.

Zodra de spullen in de kamer liggen, wandelen we door een parkje naar de American Falls. Een enorme bak water valt in het bassin, dat grotendeels is bedekt met een dikke laag pakijs. Er staat een stevige wind, die het stuivende ijswater over ons heen blaast. Het is heel koud, maar ons uitzicht is prachtig. We warmen weer op bij Savor, restaurant van het Niagara Falls Culinary Institute, een opleiding voor jonge koks en bedienend personeel. Voor een sympathieke prijs krijgen we drie uitstekende gangen. 

De volgende morgen rijden we over Goat Island naar de Horseshoe Falls. De lucht is blauw, met hier en daar een wolk. De zon verwarmt onze rug en maakt een mooie regenboog in de mist. De wereld is wit, van sneeuw, ijs, schuim en nevel, waardoor de rotsen, kale bomen en lichtgroene watermassa sterk contrasteren. Elke seconde valt hier drie miljoen liter water naar beneden, ongeveer de inhoud van een Olympisch zwembad. Elke seconde! En het water blijft maar komen... Het stroomde al tienduizend jaar voor onze geboorte en het stroomt over tienduizend jaar nog steeds. Op de een of andere manier is ons korte verblijf op aard' onderdeel van een onvoorstelbaar grote natuurkracht, waarvan je op dit soort plekken ineens een glimp kunt opvangen. Een fijne gedachte.