Empire State of Mind
12 april 2022 - New York (jfk Airport), New York, Verenigde Staten
Concrete jungle where dreams are made of
There's nothing you can't do
Now you're in New York
Alicia Keys
Empire State of Mind II (2010)
Nog één keer kijken we om naar de mooie art deco gevel van ons tijdelijke huis in Boston. Dan vertrekken we, langs de Atlantische kust. Het is maar een paar kilometer rijden naar de JFK Library, aan de voorkant een weinig boeiend betonnen blok, maar aan de achterkant voorzien van een grote glazen gevel met een vergezicht over het water. Je ziet Jack en Jackie voor je, zeilend door de baai van hun geliefde stad. In het pand bekijken we de tentoonstelling over het leven van de 35ste president. We wisten eigenlijk niet zo veel van hem, bijvoorbeeld dat hij in hetzelfde jaar is geboren als Oma Worst, na WO II is onderscheiden als oorlogsheld en een tijdje heeft gewerkt als journalist. Er is ook een interessante documentaire over de Cuba-crisis, met opnames van gesprekken in de Oval Office. Griezelig hoe weinig er is veranderd.
Op Kaap Kabeljauw (Cape Cod) zoeken we het mooi witgeverfde houten zomerhuis van de familie Kennedy. Vanuit de verte zien we het grijze dak waar de John F. Kennedy als tiener vaak zat uit te kijken over de zee. Dan verkennen we Hyannis, wat niet veel werk is aangezien het een kleine badplaats is in het laagseizoen. Terwijl bijna al onze kleding wordt gewassen bij de Laundry Service, ga ik even naar de Barber Shop verderop. Daarna de dagelijkse teleurstelling die hier 'dinner' heet, volgens de aardige meneer van ons motel bij de beste Italiaan van de regio. We geloven het meteen.
In de Main Street van het pittoreske Mystic kuieren we langs leuke winkels in oude houten panden van halverwege de negentiende eeuw. De zon is prettig, we hebben even geen trui meer nodig. Inmiddels hebben we Massachusetts verruild voor Connecticut. Na een overnachting in een onbeduidend motel en dito plaats vertrekken we om acht uur 's ochtends voor de laatste etappe. We gaan naar New York City.
Vanaf de Whitestone Bridge, tussen de Bronx en Queens, zien we de skyline van Manhattan. De naald van het nieuwe World Trade Center torent ver uit boven de Central Park Tower, Steinway Tower en One Vanderbilt, die toch ook hoger zijn dan vierhonderd meter. Het Empire State Building, van 'maar' 381 meter, komt gelukkig ook nog goed tot zijn recht. Even later zitten we op zes blokken van die oude wolkenkrabber in het Fairfield Inn & Suites. We zijn niet meer in de Verenigde Staten; we zijn in New York!
Op zaterdag is een kilometer van 6th Avenue afgesloten voor een markt met voornamelijk Aziatisch eten (zie video). We nemen een taxi naar het 9/11 Memorial. Er zijn overigens veel minder taxi's dan vroeger, volgens de chauffeur omdat velen vanwege Covid-19 elders in het land vrachtwagenchauffeur zijn geworden. Op de plek waar ooit de torens stonden van het WTC zie je nu twee immense vierkante gaten in de grond. Langs de marmeren wanden klatert water tien meter naar beneden op een vloer, die in het midden is voorzien nóg een vierkant gat waarvan de bodem aan het zicht wordt onttrokken. Het ziet er indrukwekkend uit, en een beetje griezelig. Rondom de grote put is een brede metalen plaat gemaakt met de namen van alle 2.977 slachtoffers van de aanslag op 11 september 2001. Bij één naam staan een mevrouw met haar dochter te huilen, terwijl ze de letters aanraken. Bij sommige namen staat een Amerikaans vlaggetje of een roos.
Sinds ons vorige bezoek is het 9/11 Memorial Museum toegevoegd. Het museum ligt volledig onder de grond en omvat het hele voormalige WTC-terrein. Op de plek waar ooit de noordelijke toren stond is nu een ruimte waar de slachtoffers worden herdacht, en op de plek van de andere toren is een tentoonstelling over de gebeurtenissen van die fatale ochtend. Een filmpje legt kort uit dat Al Qaida is ontstaan vanuit Afghaanse extremistische moslims. Helaas vertellen ze er niet bij wie in de jaren tachtig deze extremisten heeft vertroeteld met geld, wapens en militaire trainingen - even denken hoor, wie waren dat ook alweer...
Wél indrukwekkend zijn de getuigenissen van en over de first responders. Brandweermannen sjouwden met vijftig kilo uitrusting tot aan de zeventigste verdieping, om mensen te redden. Terwijl het kantoorpersoneel in paniek omlaag rende, en sprong, sjokten zij gedecideerd omhoog. Velen wisten dat ze de dag hoogstwaarschijnlijk niet zouden overleven, maar ze deden hun werk: mensen redden.
In New York zien we geen elektronische stepjes meer, maar wel duizenden CitiBikes. Ze staan in speciale fietsenrekken, die je kunt ontgrendelen door een QR code te scannen. Prima fietsies, dus op zondag rijden we ermee naar het Whitney Museum of American Art. Daar vinden we tussen een heleboel middelmatige spullen een paar mooie Hoppers, drie bijzondere beelden van Charles Ray en een mooie installatie van Rebecca Balmore (zie foto's).
We wandelen een stukje over de High Line, een voormalige spoorlijn op tien meter boven de grond. Het hele spul zou worden afgebroken, maar na protesten maakte de lokale overheid er een langgerekt park van. We passeren de oude pakhuizen van het Meatpacker's District, waarin nu allemaal hippe winkels en restaurants zijn gevestigd. In de overdekte Chelsea Market eten we lekkere Thaise soep en salade, dan rijden we weer op een paar verse CitiBikes naar Broadway.
Hoe dichter we bij Times Square komen, des te meer verwarde types zien we rondscharrelen, vooral op 8th Avenue. Ik zie een broodmagere bleke jongen met uitgelopen witte schmink op zijn gezicht, die met zijn armen in de lucht staat te lamenteren. Hij is net The Joker, maar dan eng. Iets verderop loopt een donkere man te schreeuwen - die moesten we gisteren ook al ontwijken. Op vrijwel elk kruispunt wordt geschreeuwd en geruzied, de politie heeft er zijn handen vol aan. Het Amerikaanse drugsbeleid is gebaseerd op het principe dat het 'gewoon' verboden is, waardoor er vrijwel niets wordt gedaan aan voorlichting, preventie of hulp. Het resultaat zie je in de gevangenissen en portieken.
Op Times Square kijken we bij een stalletje met T-shirts. Yvonne spreekt de verkoopster aan, die zich omdraait en een dik pak dollars aan het tellen is. "O sorry, nu moet je overnieuw beginnen," zegt Yvonne geschrokken. De vrouw, met lange nagels en even lange nepwimpers, moet hard lachen. "Jij krijgt korting," is haar reactie. "Omdat je me aan het lachen hebt gemaakt." We kopen een T-shirt. De vrouw is vrolijk, want ze heeft al duizend dollar omgezet vandaag.
We drinken iets in een café en vervoegen ons bij het Majestic Theatre, een schitterende zaal uit 1928, voor een opvoering van de Phantom of the Opera. We houden over het algemeen niet van musicals, maar dit is wel bijzonder. Er wordt lekker gezongen, onder begeleiding van een volle orkestbak, en zowel de decors als de kostuums zijn extravagant.
Als we na de show weer buiten komen, staat voor de deur een lange rij fietstaxi's, waarvan er eentje Empire State of Mind draait, het inofficiële volkslied van NYC. Op Times Square is de politie ondertussen druk bezig om het plein af te zetten met plastic lint. We zien de volgende dag dat er rond zes uur een explosie was in het riool, waardoor een steekvlam uit een manhole kwam en er lichte paniek uitbrak.
We zijn nu drie weken in Amerika, en bijna aan het einde van deze reis. Toen we binnenvlogen in Miami, nam ik me voor om dit keer eindelijk iets te gaan begrijpen van de inboorlingen in dit exotische land. Of dat is gelukt? Ik weet het niet...
Amerika is zo moeilijk te doorgronden, doordat het een land is van extremen en paradoxen. Zo beschouwen Amerikanen zichzelf als hoeders van de westerse democratie, terwijl ze overal ter wereld verkozen leiders vervingen door dictators. De groep die het hardste roept dat de overheid iedereen met rust moet laten, vecht voor strenge wetten gebaseerd op negentiende-eeuws evangelisme. Amerikaanse wetenschappers verzamelden honderden nobel-prijzen, terwijl de overgrote meerderheid van het volk gelooft in het bestaan van de duivel, inclusief hoorntjes en een staart. In een vliegtuig wordt geapplaudisseerd voor soldaten, terwijl duizenden veteranen met PTSS op straat leven. Ongeveer één procent van de bevolking moet een heel jaar leven van het bedrag dat Jeff Bezos in één seconde verdient - niet bij wijze van spreken, hij verdient letterlijk meer dan tweeduizend euro per seconde.
De korte geschiedenis van deze republiek biedt een aardige verklaring voor de obsessie met bijvoorbeeld geld, auto's, wapens, succes, wetgeving en Jezus. De doorsnee Amerikaan stamt af van religieuze of economische vluchtelingen, die hard moesten knokken voor hun plekje in de nieuwe wereld. Eigenschappen die aanvankelijk nodig waren om in deze omgeving te overleven, bleken daarna goede eigenschappen voor bijvoorbeeld sporters, militairen en ondernemers. Het financiële en militaire succes van het Amerikaanse experiment leidde helaas soms ook tot zelfoverschatting.
Maandag 11 april 2022. Een rare dag, want we zijn nu echt aan het einde gekomen van een reeks schitterende reizen over vier continenten. Negen maanden geleden vertrokken we meteen na onze vaccinatie met onze kameraad Max. Na een reis van vijf maanden door Europa, een maand lockdown in Nieuwegein, een maandje Sri Lanka en twee maanden in de Amerika's, vliegen we nu met de KLM weer naar huis.
We kunnen het nog niet bevatten. Niet wat we allemaal hebben beleefd, en ook niet dat de reis nu eindigt. We denken er maar niet te veel over na, want als we één ding hebben geoefend het afgelopen jaar, dan is het om te leven - en dat is per definitie in het nu.
Ik heb enorm genoten van de blog en foto’s!
Welcome home!
Zal best even wennen zijn voor jullie om nu weer een vaste slaapplaats te hebben.
Bedankt voor alle mooie verhalen met de prachtige foto’s en jullie positiviteit met een big smile.
Op dit geweldige onvergetelijke avontuur kunnen jullie met trots terugkijken .
Chapeau
Lieve groetjes van Jan & José
Geweldig genoten van jullie interessante verhalen en prachtige foto’s. Zijn jullie niet doodmoe van al die indrukken. Nu fijn uitrusten in Nieuwegein en dan ????
Lieve groet, Nel Velthorst