Even offline

Al een week liggen de koffers in de huiskamer, met een heleboel spullen eromheen. Zaklantaarn, GPS-tracker, powerbank, medicijnen... Boris zit er argwanend naar te kijken. We nemen ook een pak verse dollars mee, aangezien je in Centraal Azië niet veel pinapparaten hebt. Zo'n bestemming vraagt om wat voorbereiding. 

Op Schiphol kunnen we nog net Duncan en zijn twee dochters welkom heten in Nederland. Fijn dat ze weer gezond terug zijn uit Orlando, waar orkaan Idalia rakelings voorbij scheerde. 

De jongen achter de balie van Turkish Airlines is verbaasd dat we slechts een koffer van dertien kilo inchecken. "Jullie mogen zestig kilo meenemen," zegt hij. Onze grote koffer is half gevuld, omdat we ruimte willen houden voor exotische souvenirs.

Aan het einde van de middag zitten we op Istanbul Airport, dat sinds het de hangardeuren opende, zo'n vijf jaar geleden, al bijna een half miljard reizigers ontving. Nog even rondhangen bij Cafe The House en dan vliegen we naar Turkmenistan. Aangezien ze daar niet zo houden van internet, vrees ik dat we pas over een weekje weer een berichtje kunnen sturen...