Zeeleven

Ruim twee weken nadat we op Point Pedro stonden, het meest noordelijke puntje van het eiland, bereiken we nu de meest zuidelijke kust. We verblijven drie nachten in Mirissa, bekend om haar mooie stranden en tot enkele jaren geleden ook berucht om het wangedrag van lokale beach boys, onder andere vanwege een incident met een groepje Nederlanders in 2018.

In hetzelfde jaar 2018 kwamen meer dan twee miljoen vakantiegangers naar het land, ongeveer één bezoeker per tien Srilankanen, een all time high. April 2019 stortte het toerisme weer in, na aanslagen van Islamitische Staat waarbij in totaal 253 dodelijke slachtoffers vielen. Nét toen iedereen die ellende weer was vergeten, werd alle bezoekers de toegang ontzegd vanwege Covid-19, acht maanden lang. Pas sinds eind vorig jaar trekt het toerisme weer een beetje aan.

Sri Lanka kan zich nu nog positioneren als exclusieve eco-bestemming, zeker in combinatie met de Malediven, zodat het veel geld kan verdienen aan een selecte groep welgestelde toeristen en tegelijkertijd de druk op de natuur beperkt, maar helaas... ook hier lijkt de overheid te kiezen voor makkelijk massatoerisme. Recent is een agressieve campagne gestart om Russen te lokken, en die heeft succes. Terwijl iedereen let op de Oekraïne, gaan de Russen dit jaar Sri Lanka bezetten.

Omringd door Russen liggen we een paar uur afwisselend op strandbedjes en in de zee. Het zand is lekker zacht aan je voeten en de golven zijn soms wel twee meter hoog (zie filmpje). Een heel grote golf werpt me omver en laat me onder water twee achterwaartse koprollen maken. Geweldig! Op het strand zien we een grote man met een tatoeage over zijn hele bovenrug: 13th Decipel, staat er. Ik denk dat hij 13th Disciple bedoelde, dat was een klein beetje minder vreemd geweest.

Direct aan de drukke hoofdweg in Mirissa staat een constructie van houten balken en een golfplaat als dak. Dit is de Sevan Depurty Shop van mevrouw Sriyani. We kiezen een mooi kleed uit, dat nog wel een beetje moet worden afgewerkt. Yvonne en ik houden de stof strak en Sriyani zet daar de schaar in, waarna ze de naden omstikt. Ondertussen groet ze passerende klanten en maakt ze van een handvol Engelse woorden een heleboel zinnetjes die ze heel snel uitspreekt. "One son problem mama. Dubai husband mama not sleep night. Mama cry." We snappen er niet veel van, maar gelukkig laat ze trots een ingelijst krantenartikel zien waarin haar verhaal kort wordt uitgelegd. Haar man en oudste zoon werken in Dubai, terwijl zij met haar tweede zoon hier het bedrijfje runt. Ondanks haar pittige leven blijft ze vrolijk. "You are a strong woman," zegt Yvonne. Sriyani heeft een glimlach van oor tot oor.

Op het strand achter ons hotel scharrelen we zeker een uur over het versteende koraal. Naarmate we langer kijken, zien we meer beweging: krabben, heremietkreeftjes, slijmvissen, een sneeuwvlokmureen (een aal die lijkt op een zeeslang) en nog een heleboel 'normale' vissen. Het is prachtig! Je hoeft alleen een beetje geduld te hebben en goed te kijken...