Woestenij

De luiken van Casa Rural La Bardena Blanca zijn nog gesloten als een straaljager laag over het dorpje Arguedas scheert. Even later klinkt een ongelooflijk harde knal, alsof er een fabriek ontploft. Bij de entree van Nationaal Park Bardenas Reales horen we wat er aan de hand is: Er is vandaag een oefening van het leger in de kleine woestijn, die grotendeels bestaat uit militair terrein. De meeste wegen zijn afgesloten.

Het ontstaan van dit buitenaardse landschap is moeilijk te bevatten voor een normaal mens. Voordat Spanje bestond was hier een oceaan, tot een paar honderd miljoen jaar geleden de aardkost begon te kreukelen. Ineens waren daar de Pyreneeën, het Iberisch Randgebergte en wat bergen langs de Catalaanse kust. Tussen deze drie bergketens ontstond een grote binnenzee, die langzaam omhoog kwam, tot een groot deel de Middellandse zee in stroomde en de rest verdampte.

We rijden door het park, een droog hoogland vol diepe ravijnen en kleine bergen van kalk- en zandsteen. De gekke rotsformaties doen een beetje denken aan die van Red Rock in Arizona. We verlaten de woestijn en rijden een uurtje terug in westelijke richting, omdat we nog even willen genieten van de prachtige Rioja. Bij het stadje Haro gaan we kamperen, nog één keertje dan...

Zodra Max is opgetuigd en de was in de droger ligt, wandelen we naar het doodstille centrum, op zoek naar iets te eten. Volgens Tripadvisor en Google zijn hier tientallen fantastische opties, ook om zes uur 's avonds, maar helaas... op deze koude dinsdag in november kunnen we er niet één vinden die is geopend. We drinken iets bij een grand café op het centrale plein en gaan om zeven uur aan tafel bij het eerste tentje dat ons wil ontvangen - grappig genoeg is juist die volgens Google 'permanent gesloten'. Dat laatste zou overigens wel een goed idee zijn, want Café Epoca is echt héél slecht.

Een paar uur later openen we enigszins teleurgesteld onze tent. Yvonne schrikt zich lam. Op ons tafeltje in de tent zit de grote rooie zwerfkat waarmee we vanmiddag vrienden zijn geworden, luid te miauwen. We noemen hem Rioja en geven hem nog wat brokjes. 's Nachts hebben we het héél koud, doordat we iets te weinig dekens bij ons hebben. Bovendien hebben we in Spanje de slaapzak in de droger gestopt, waardoor die de helft dunner is geworden. De volgende dag is het gras wit van de vorst.

In drie dagen rijden we in een diagonale lijn dwars door Frankrijk. Op woensdag zijn we in de hippe en chique stad Biarritz, aan de Côte Basque. Van boven kijken we even naar de surfers op de golven van de Atlantische Oceaan. We hebben keuze uit meerdere gezellige restaurants. Hoera! De daaropvolgende dagen rijden we veel en overnachten we in de kleine steden Angoulême en Chalon-sur-Saône. Niet veel bijzonders.

Op zaterdag bereiken we de Duitse stad Freiburg im Breisgau, waar we twee keer eerder zijn geweest en goede herinneringen aan hebben. We hebben een hotel geboekt aan de rand van stad, net buiten de Umweltzone. Bus 14 brengt ons naar het centrum. Daar zien we relatief veel zwervers en dronkelappen, zoals de laatste jaren overal in Duitsland, maar verder is het druk en gezellig. Er staat een lange rij voor de worstkraam op het centrale plein. Op het Rathausplatz wordt de Kerstmarkt al opgebouwd. Als we neerstrijken in restaurant Irodion lijkt Griekenland ineens heel ver weg.