Gigantisch

Omdat we beiden zo verkouden zijn als een Old Speckled Hen waren we gisteren voor negenen op stok. Als we rond half zeven weer opstaan, is het rustig in Belfast. Even inpakken, taxi bellen en ontbijten. Hotel The Warren is onbemensd, dus we kunnen zelf toast maken in de keuken.

Voor een paar pond brengt de taxi ons naar het Europa Square, waar de hemelsblauwe bus naar de luchthaven al klaar staat. Ongeveer een uur later verlaten we de luchthaven weer, dit keer in een zwart met rode Citroën C3, op weg naar de Antrim Coast.

Even later passeren we de Black Arch, letterlijk een zwarte poort, bij vissersplaats Larne. Hier begint de Causeway Coastal Route, die een paarhonderd kilometer langs de Atlantische kust slingert. Toen de weg er nog niet was, ongeveer tot het jaar 1840, verkochten de Ierse kustbewoners hun waar aan de overkant van het Noordelijke Kanaal in Schotland, dat beter te bereiken was dan de lokale markt achter de bergen. Bij de aanleg zijn hele stukken van de steile klif opgeblazen, waarna de weg werd aangelegd over de brokstukken in het water. Dit was mogelijk dankzij een Britse uitvinding, buskruit met een lont.

De kustweg voert ons langs negen 'glens', brede valleien die uitmonden in de oceaan. In een van de glens ligt de rustieke haven van Ballycastle, alwaar we een bak fish & chips bestellen bij lokale legende Morton's. Volgens een klein meisje, dat met haar moeder en opa aan de tafel naast ons zit, is de lunch "absolutely delicious". De vloer van de witte schuur is spekglad van het vet.

Onze volgende stop is de Carrick-a-Rede Rope Bridge, een twintig meter lange touwbrug naar een flinke rots. Eeuwen geleden hebben lokale vissers hier een eerste versie gemakrameed, om in de buurt te komen van voorbij zwemmende zalmen; tegenwoordig hengelt de lokale bevolking vooral naar toeristen die met een tientje over de brug komen. Een grote groep Italianen staat te wachten om halverwege een selfie te maken, dus we wandelen weer langzaam terug over de met prachtig gras bedekte kliffen van Ulster kalksteen, hoog boven de oceaan.

Acht mijlen verder langs de kust ligt UNESCO Werelderfgoed Giant's Causeway, ofwel Reuzendam. In en langs het water staan tienduizenden pilaren van basalt, soms meer dan tien meter lang en meestal zeshoekig in doorsnee. De bijzondere pilaren zijn ontstaan doordat miljoenen jaren geleden een dikke laag lava vrij snel afkoelde, óf doordat de mythologische reus Finn MacCool hier een brug naar Schotland knutselde - dat kan natuurlijk ook. De reus had volgens de legende een kameel met de naam Humphrey. Dat verzin je niet.

We overnachten in het plaatsje Bushmills, bij een oude herberg die is vernoemd naar Finn MacCool. Op de kanariegele gevel prijkt een vier meter hoge schildering van de reus, gekleed in een blauwe cape, korte broek van berenvel en bijpassende kekke laarsjes. In zijn ene hand heeft hij een zwaard en in zijn andere een flink glas bier. Zelf drink ik een East the Beast IPA van een lokale brouwerij. Cheers!