Le Fin

Vandaag gaan we van het kleine Braize naar het iets grotere Auvers-sur-Oire. Onderweg stoppen we bij een graanveld, waar aan de rand een paar zonnebloemen staan. Ik snijd er twee af en zet ze achter de stoel van Yvonne in een Ice Tea fles met een beetje water.

Tot aan Parijs verloopt de reis naar wens. Het idee is dat we met een wijde boog om de stad heen rijden, want daar wil je niet zijn op een vrijdagmiddag. Als we de A86 proberen op te draaien, hangen boven de weg ineens latten die de maximale hoogte voor een voertuig aangeven. We tikken ze net aan met onze daktent, waardoor we de weg moeten vervolgen en terechtkomen in buitenstad Versailles. Via allemaal smalle straatjes in het centrum bereiken snelweg A13, waar we wéér te hoog zijn voor een tunneltje. Merde! We slaan af naar rechts en zien recht voor ons de Eiffeltoren opdoemen. Dat was niet helemaal de bedoeling...

De beruchte Périphérique is inmiddels zo druk, dat de navigatie ons langs de Seine laat rijden. Ook daar loopt het al snel helemaal vol. Vlak bij de rivier stopt een pick up met een kleine hijskraan naast ons. De jonge bestuurder knikt naar Max en roept enthousiast: "Ça, c'est le meilleur voiture du monde!" Hij kan het weten, want zijn wagen is van de Pannage, de Wegenwacht.

In mei 1890 ontvlucht Vincent van Gogh de drukte en het lawaai van Parijs, om rust te vinden in Auvers-sur-Oise. Na veel gedoe slagen wij daar ook in. Om een uur of vijf staan we voor Café-Restaurant Ravoux, waar hij kamer vijf huurt, nadat hij door de geneesheren in Saint-Rémy genezen is verklaard. O wacht, misschien is hij toch niet helemaal genezen, want op 27 juli 1890 schiet Vincent zichzelf door de borst. Twee dagen later sterft hij, in het bijzijn van zijn geliefde broer Theo.

Via de Katholieke kerk, waar Vincent in juni 1890 nog een mooi schilderij van maakt, rijden we naar de begraafplaats, aan de rand van het dorp. Hier liggen Vincent en Theo van Gogh gebroederlijk naast elkaar, onder een grote berg klimop. We steken op beide graven een zonnebloem en maken nog even een wandelingetje door de graanvelden die Vincent zo mooi schilderde.