Verborgen Schatten

Na een tussenstop aan de rand van Skopje pakken we de 'hoofdroute' richting Sofia, een hobbelige lappendeken van duizenden stukjes asfalt. De grens met Bulgarije is heel rustig en de strengste tot nu toe, maar de formaliteiten verlopen soepeltjes. Van een nukkige douanière mag ik de achterdeuren openmaken en na een zucht meteen weer sluiten, daarna moeten we ons Corona Certificaat laten controleren bij een Rode Kruis post. We zijn weer in de Europese Unie. Ik neurie de melodie van het Eurovisie Songfestival.

We kamperen in het kleine dorp Dupnitsa, aan de voet van het Rila gebergte, bekend van een grote populatie bruine beren en een oud klooster. Volgens sterke verhalen van de Bulgaarse Orthodoxe Kerk woonde de monnik Iwan Rilski twaalf jaar in een grot en zeven jaar op een kale rots in de bergen, op zoek naar 'spirituele perfectie'. Of hij die heeft bereikt is onduidelijk, maar hij vond in ieder geval een heleboel volgelingen die een klooster bouwden. Dat is nu het belangrijkste religieuze centrum van Bulgarije, met (pré-corona) bijna een miljoen bezoekers per jaar.

Ook wij gaan vermomd als vrome pelgrims, gehuld in een lange broek respectievelijk een rok tot over de knie, naar het Rila Klooster. Bij het kleine en niet bijzonder interessante Kerkelijk Museum laten we ons de duurste kaartjes aansmeren, waarmee we alle exposities op het terrein kunnen bezoeken. Na een kijkje in de voormalige keuken, waar potten staan van een meter doorsnee, gaan we op zoek naar het Etnografisch Museum en de Galerij van Ikonen. We vragen het aan een paar medewerkers, maar die halen hun schouders op of zeggen "locked" terwijl ze het gebaar maken van een draaiende sleutel. 

Extra gemotiveerd om de verborgen schatten van het klooster te ontdekken, keren we terug naar de mevrouw die ons de kaartjes heeft verkocht. Omdat ze ziet dat we niet opgeven, roept ze een collega. Gewapend met een plastic zakje met sleutels neemt zij ons mee naar de eerste en tweede verdieping, waar alle deuren voor ons opengaan. We bewonderen verschillende beschilderde kamers in Ottomaanse stijl, oude kostuums, vloerkleden en antieke ikonen. Bovendien hebben we vanaf de houten galerij een mooi uitzicht over het klooster en de bezoekers beneden. Dit was onze les van de heilige Iwan: geef nooit op!

De volgende dag worden we warm onthaald door Dimitri, de eigenaar van een klein familiehotel nét buiten de muren van de stad Plovdiv. Hij is een prettige uitzondering op de Bulgaren waar we contact mee proberen te krijgen, want die zijn erg stug, een opvallend verschil met Macedonië en Kosovo. Aan de hand van een plattegrond vertelt Dimitri wat er allemaal is te zien, en dat is een heleboel.

Aan de rivier ligt een ommuurde oude stad, westelijk daarvan uitgaanswijk Kapana en het nieuwe winkelgebied. Het is zaterdag, maar de oude stad is erg rustig, omdat er bijna geen toeristen zijn en de Bulgaarse kinderen schoolvakantie hebben; de stedelingen zoeken verkoeling in de bergen of aan het water. Plovdiv staat bekend als 'stad van de zeven heuvelen' dus we klauteren omhoog en omlaag over de bestrating van dikke keien, langs de gekleurde Ottomaanse huizen. Op het hoogste punt liggen de ruïnes van het oude kasteel, van waar je goed ziet hoe groot Plovdiv nu is. Er wonen even veel mensen als in de stad Utrecht.

Op zondag verkennen we de winkels in de nieuwe stad, gebouwd op de resten van de antieke stad Philippopolis. Als je hier op een willekeurige plek een spade in de grond steekt, stuit je op oude schatten. Zo werd hier in de afgelopen eeuw onder de grote winkelstraat een stadion ontdekt uit de Romeinse tijd en onder het asfalt van een autoweg de resten van een Byzantijnse Basiliek, vol met de mooiste mozaïeken.

Onze moeie voeten krijgen even rust op één van de tig terrasjes in de negentiende-eeuwse wijk Kapana. Tussen de bont gekleurde cafés hangen vlaggetjes en veel muren zijn beschilderd met psychedelische taferelen. Plovdiv is een taart met allemaal laagjes... wat een fantastische stad!