Alles op rood

In de nacht van dinsdag op woensdag worden we wakker gehouden door een kleine voedselvergiftiging van Yvonne. Wat evenmin helpt is een knipperende LCD-strip die de bliksem simuleert in onze hotelkamer.

Plaats van handelen is Ohrid, in de republiek die zich niet Macedonië mag noemen. De stad bestaat uit smalle, steile straatjes met Ottomaanse huizen die in de hoogte steeds breder worden, zodat de bovenste verdiepingen elkaar bijna raken. Ohrid wedijvert met Damascus om de titel 'oudste continue bewoonde stad ter wereld' en dat is te zien. In tegenstelling tot Damascus heeft de stad 365 kerken en kloosters, voor elke dag van het jaar een andere.

Ondanks de slechte nachtrust nemen we 's ochtends de boot naar het klooster van Sveti Naum, een uur varen aan de andere kant van het meer van Ohrid. Tijdens een korte tussenstop maken we een praatje met de vrolijke kapitein Vasco. Hij vertelt over de vier jaar dat hij in Nederland woonde, en een "gele loike taid" had bij "die outzendburo". Toen de oorlog in Joegoslavië begon en het bleef regenen in Nederland besloot hij terug te keren naar zijn geboortegrond.

Het duizend jaar oude klooster van Sveti Naum is klein maar indrukwekkend, net als het tochtje met een roeiboot naar de bron van een koude, heldere beek, de Drim. Het water borrelt omhoog uit de zanderige bodem, nadat het door een hoge berg van kalksteen is gesijpeld. De beek heeft bijzondere kleuren, vooral knalgroen, turquoise en lichtblauw, en op de bodem groeit een unieke plant die lijkt op een varen.

De derde nacht in Macedonië verblijven we op een eenvoudige camping aan het meer van Ohrid. Helaas worden we dit keer uit onze slaap gehouden door harde house muziek van het naburige hotelrestaurant, dat de passende naam Egoist heeft gekregen en ons eerder op de avond al had bedroefd door abominabel eten en niet functionerende wifi. Als we tegen de kelner zeggen dat er enige ruimte is voor verbetering, zegt hij: "It's Macedonia, I'm really sorry." De jongeman blijkt medicijnen te studeren in Skopje en zou graag werken in Nederland. "I want to leave. All my friends have left." Ze gaan werken in Slovenië, en vanuit daar naar de noordelijke landen van de EU. Als we afscheid nemen, zeg ik "See you in a Dutch hospital." Daar moet hij wel om lachen. 

Hoewel we twee nachten zouden blijven op de camping, vluchten we vroeg in de morgen weg en rijden tot een kilometer voor de grens met Griekenland. We moeten écht een nacht goed slapen, dus we nemen geen risico en eindigen bij een ***** hotel van Ramada. We gebruiken alle voorzieningen: eerst lunch, dan een duik in het zwembad en na een massage volgt het diner. Extra luxe is de airconditioning, die erg prettig is met een buitentemperatuur van 43 graden Celsius. In het casino wachten we tot een paar jongens een kilo aan fiches verspelen aan de roulettetafel, en dan zetten we onze laatste Macedonische Dinars op rood. Het balletje valt op nummer 4. Dat is dus zwart. Samen met de croupier moeten we er hard om lachen om dit echec.