Over de Rio de la Plata

Nog twee nachtjes in Buenos Aires, dat sinds ons eerste bezoek in 2006 een vertrouwde plek is geworden, vooral de wijk Recoleta. Met een flinke baal vuile was lopen we naar Lavandería Rocer, een paar straten verderop. Helaas is het rolluik nu even gesloten, maar we mogen onze was achterlaten in de kantoorwinkel van de buurvrouw. Yvonne laat haar lokken bijkleuren bij een kapper, die enthousiast vertelt waar Koningin Máxima heeft gewoond. Verder amuseren we ons weer met een PCR test, die is benodigd voor de tocht naar Uruguay.

's Avonds nemen we de taxi naar een hotel in Palermo Viejo. Lokale gids Nayla - vernoemd naar een triest liedje van de Argentijnse band Serú Girán - en Venezolaanse kok David staan al in de keuken op ons te wachten. Tijdens de kookworkshop maken we empanadas salteñas, daarna uiteraard een stuk gegrild rundvlees en tot slot chocotorta, een heftig nagerecht van dulce de leche, melk en koekjes, uiteraard vergezeld van een verse maté, de nationale drank die smaakt alsof je thee drinkt uit een volle asbak. Altijd goed, koken en eten met leuke mensen.

Om de oversteek naar Uruguay te kunnen maken, hebben we een heleboel documenten nodig: een declaración jurada voor vertrek uit Argentinië, een gezondheidsverklaring voor Uruguay, een certificaat van onze PCR test, vaccinatiebewijs, paspoort, reservering en tickets voor de boot. 

De Buquebus ferry vaart naar Colonia del Sacramento over de Rio de la Plata, die hier wel vijftig kilometer breed is. Met onze rugzak achterop wandelen we van de haven naar ons hotel aan de rand van het oude centrum van het havenstadje. Op honderd meter van ons hotel gaat het mis: Yvonne maakt een misstap en zakt door haar knie. Ze kan nog net drie stappen zetten naar een bushalte, waar ze op een bankje gaat zitten. Wat nu?

Na een kort beraad loop ik met de rugzakken naar het hotel, waar ik incheck. Als ik weer terug ben bij de bushalte, probeert Yvonne op te staan, wat niet erg wil lukken. Dan ziet ze aan de overkant een supermarkt met winkelwagentjes, waarvan ik er eentje meeneem. Leunend op het winkelwagentje schuifelt Yvonne naar een terras, wat blijkt te zijn van restaurant El Porton, volgens de receptionist van het hotel "de beste parillada (grill restaurant) van Uruguay". Tijdens ons verblijf in Colonia zullen we hier een paar keer eten, omdat het recht tegenover ons hotel ligt. Verder geven we de knie zo veel mogelijk rust, wat mij de kans biedt om de aangifte Inkomstenbelastingen te doen.

De volgende morgen nemen we een taxi naar autoverhuurder Hertz. Als we naar onze vers gehuurde Fiat Uno lopen - dat gaat gelukkig steeds beter - leren we van de Hertz-medewerkster dat benzine hier ongeveer één US dollar per liter kost. We vertellen dat benzine in Nederland nu drie keer zo duur is, vanwege de situatie in Oekraïne. "O, is het daar nog steeds oorlog?" vraagt ze in het Spaans. Beetje vreemd, maar wel fijn voor haar dat ze er niet zo veel mee bezig is als wij.

Bij de oude kathedraal van Colonia maakt een moeder op haar mobiel foto's van een meisje op een mooie nieuwe fiets. Zowel moeder, kind als fiets glimmen. In de schemering wandelen we een paar honderd meter over straatjes met keien rondom het Plaza Mayor. Aan de middeleeuwse huisjes hangen lantaarns met geel licht. Het maakt ons benieuwd naar Carmelo, de volgende bestemming...