Panne panne panne

Nederland is geen 'Corona Risikogebiet' meer voor de Duitsers, dus officieel kunnen we zonder beperkingen rondreizen. Desondanks wordt in sommige deelstaten nog altijd een recente negatieve test van ons verwacht voor een 'beherbergung' door een hotel of camping. Dit geldt niet langer in Baden-Württemberg, vandaar dat we vandaag eindigen op camping Heidehof in de buurt van Ulm.

De camping is bijna uitgestorven, dus we hebben het grote zwembad voor onszelf. In de avond maken we geen gebruik van het campingrestaurant, waar ze gerechten hebben voor de "grosse und kleine Schleckermäulchen" - schitterend woord - maar we bereiden onze befaamde tortilla con chili. 

Na een uitstekende nachtrust worden we vroeg gewekt door het gekwetter van honderden vogeltjes. We ontbijten, pakken in en vertrekken richting Salzburg. 

Voor de parkeerplaats van Raststätte Vaterstetten West, alwaar wij een stronk stokbrood met stinkkaas willen gaan besmeren, remt Yvonne af en schakelt terug naar de tweede versnelling. "Kggrrrr," zegt Max. En dat was het. Max doet he-le-maal niks meer. 

Omdat we de afrit blokkeren, begin ik de wagen te duwen, wat geen sinecure is aangezien het meer dan dertig graden Celsius is en Max een slordige 2,5 ton weegt, schoon aan de trekhaak. Gelukkig word ik al snel geholpen door vier sympathieke jongens. 

We bellen de ANWB, die de ADAC vraagt om ons te komen helpen. Het is niet helemaal duidelijk wat er daarna gaat gebeuren, dus we stoppen alvast wat spullen in een paar tassen. Vervolgens plakken we vast aan het snikhete asfalt van de parkeerplaats. We houden de plek naast ons vrij met onze gevarendriehoek, die nooit gebruikt maar wel gebroken is. Om de moed erin te houden draai ik de even onvergetelijke als toepasselijke hit van Bert & Ernie: 

"Panne, panne, panne
Pech, pech, pech
Als we niet geholpen worden
Komen we hier nooit meer weg." 

Eindelijk, na drie uur wachten, verschijnt een stevige takelwagen met dito chauffeur, die in mum van tijd Max aan boord hijst. Een half uur later arriveren we bij Automobilforum Kuttendreier in München, gespecialiseerd in Ford en Toyota. Ze luisteren naar het geratel van Max, en twijfelen of het probleem zit in de koppeling of in de 'getriebe', de versnellingsbak. Het wordt hoe dan ook een kostbare en langdurige kwestie, legt onze nieuwe vriend Philipp uit, dus we installeren ons in het Holiday Inn aan de andere kant van de straat. 

Een paar uur later zitten we lekker in de zon op het terras van lokale Italiaan Pastello. Tot het hard begint te regenen en onweren. We rennen met onze bordjes naar binnen, waar inmiddels geen plek meer voor ons is, dus we verlaten Pastello weer door de voordeur en rennen een rondje naar het terras, waar nog één droog hoekje is. Naast ons zit een leuk echtpaar, dat door omstandigheden die nu te ver voeren vloeiend Nederlands spreekt.

Het lijkt nu toch een leuke dag te worden, tot we het bericht ontvangen dat "die Niederländische Kriminalreporter" Peter R. de Vries in zijn hoofd is geschoten. Vervolgens krijgen we ook een berichtje van ons kattenhotel Catz, dat Boris nog niet zijn draai kan vinden. Terug in het hotel probeer ik de gewassen kleding droog te strijken, maar ik laat de strijkbout vallen. Ook kaput. Pfff. Deze dag laten we verder maar zitten...