Weekje Oekraïne

Pok-pok. Boris tikt met zijn rechterpootje op mijn hoofd. Ik schrik wakker. Het is al licht en de vogels kwetteren. Hoe laat is het? Terwijl ik mijn bril pak, gaat de wekker. Het is zondag 24 juni 2018, vijf uur ‘s ochtends. Tijd om te gaan!

Voor de zekerheid check ik nog even of ik onze vakantie goed heb doorgegeven aan Claudia, de geweldige kattenfluisteraar die al vijftien jaar onze huisgenootjes verzorgt als wij op vakantie zijn. Kak. Helemaal vergeten... Ik stuur haar snel een berichtje, hopen dat het nog lukt komende week...

We rijden naar Hoofddorp, waar we de auto parkeren en de bus nemen naar Schiphol. Dat is goedkoper dan parkeren op de luchthaven - als je tenminste niet je mobiele telefoon in de auto laat liggen en met de taxi van Schiphol heen en weer rijdt naar Hoofddorp, want dat kost zestig euro extra.

Nog voor we vertrekken krijg ik een berichtje van Claudia. Het lukt om de komende week op de katten te passen. Hoera!

Na een tussenstop in München komen we aan op Kiev Boryspil. Niet onze favoriete plek op aarde, want we hebben de vorige keer hier een nacht zitten wachten op onze bagage. Het gaat dit keer iets sneller gelukkig. Eerst even onze Kazachse Tenge wisselen, want dat kan bijna nergens en we hebben daar nog enkele tienduizenden van, goed voor ongeveer drieduizend Oekraïnse Grivna.

Het plan is om met de Sky Bus naar het centrum van de stad te rijden. De chauffeur weigert ons mee te nemen, omdat de rit te lang zou zijn. We moeten mee met een minibus van een meneer die bij de bus staat. Het is duidelijk dat beide heren samen een eigen bedrijfje zijn begonnen, dus we nemen een gewone taxi. Helaas zet de taxi ons af aan de verkeerde kant van het station, ongeveer een kilometer lopen van ons hotel, een heel mooi huis met een diepe tuin; je merkt niet dat je midden in de stad zit.

‘s Avonds gaan we met de immens diepe metro naar een Georgisch restaurant. Daarna niet te laat slapen. Morgen naar Tsjernobyl!