Trein 115

Het treinstation van Kiev, dinsdag om half zeven ‘s ochtends. Forensen drommen samen bij de roltrap naar de centrale hal. Op een groot matrixbord staat dat trein 115 om 06:52 uur vertrekt naar Pzremusl. Van de bestemming hebben we nog nooit gehoord, maar het nummer van de trein klopt. Wagon 5, stoelen 11 en 12. Is dit eerste klas? Ziet er netjes uit. Hier kunnen we het wel zeven uur uithouden.

De trein vertrekt in zuidelijke richting, door een vlak landschap van bos en grasland. Al snel vallen er een paar mensen in slaap. Tegen twee uur ‘s middags stappen we uit in Lviv, op tachtig kilometer van de Poolse grens.

Bij een kiosk op het stationsplein kopen we kaartjes voor de antieke tram naar het centrum. Dat kost vijf Grivna per persoon, ongeveer 17 eurocent. Nummer 9 komt er net aanstommelen. Tijdens de rit zijn wij de enige passagiers die worden gecontroleerd.

In Lviv is nog duidelijker dan in Kiev dat de relatie met de Russische regering niet zo geweldig is. Een jongen vraagt waar we vandaan komen en zegt na ons antwoord dat die “fucking Putin” de MH 17 heeft neergehaald. Straatstalletjes verkopen WC-papier en deurmatten met het gezicht van de Russische leider. Op een poster staat #freesentsov, een oproep om de vrijlating van Oleg Sentsov, de filmmaker van de Krim die in Rusland is veroordeeld tot twintig jaar gevangenisstraf voor terrorisme.

Ons hotel is een appartement in de Serbska Straat, een prachtig pand in de stijl van Jugendstil, midden in het centrum. De trap is van gietijzeren takken en blaadjes, dikke eiken planken als treden. Het Middeleeuwse centrum van de stad doet een beetje denken aan Krakow en Tallinn, vooral door het gekleurde pleisterwerk en de kinderkopjes. In elke straat zitten muzikanten te spelen, misschien vanwege het Leopolis Jazz Festival dat hier morgen begint. Bij een café bestel ik een espresso en een witte wijn, maar ik krijg een espresso en een café latte. Spraakverwarring. Verder lijkt Lviv een geweldige stad!