Stieke-moose

Van de Nordcapp Camping rijden we in een paar uur terug naar Alta, dat na één overnachting op de heenweg al een beetje voelt als het ‘base camp’ van deze pool-expeditie voor beginners.

Een paar kilometer zuidelijk aan het Alta Fjord ligt het Werelderfgoed Centrum voor de Rotskunst waar we een paar uur doorbrengen, voornamelijk in de buitenlucht. Rond ons geboortejaar zijn hier namelijk rotstekeningen van de eerste Noren ontdekt.

Nog niet eens zo lang geleden was heel Noord-Europa nog bedekt onder een kilometers dik pak ijs, vergelijkbaar met de huidige Noordpool. Toen de temperatuur weer steeg, duurde het nog duizenden jaren voor het ijs was gesmolten, waarbij als eerste de Scandinavische kust weer leefbaar werd.

Ongeveer tienduizend jaar geleden trokken de eerste Noren langs deze kust omhoog, helemaal tot aan de Noordkaap. In de rotsen bij Alta zien we afbeeldingen van hun boten. We zien ook beren, walvissen, elanden, rendieren, vogels en vissen. En de homo sapiens die achter de dieren aan rent met een speer of een bijl.

Volgens sommige wetenschappers zijn de rotstekeningen rituele afbeeldingen om het aardse bestaan te bezweren en connecties te maken met goden en doden. Ik denk zelf dat het gaat om tekeningen van kinderen die zich kapot verveelden terwijl papa achter een rendier aan holde.
“Mama, wat eten we vandaag?”
“Rendiercarpaccio.”
“Nee hè, niet wéér rendiercarpaccio.”
“Wegwezen jongens, ga maar wat leuks tekenen op de rotsen.”

Tijdens de rit langs de Noorse kust zien we hoge bergen met restjes sneeuw en grote fjorden, waaronder het Grote Fjord. Door het slechte weer en de bochtige wegen doen we de hele dag over vierhonderd kilometer.

Rond een uur of zes klappen we de daktent uit in Skibotn. We hebben geluk: het is net weer even droog. De camping is aardig gevuld vergeleken met onze eerdere overnachtingen. Ze hebben zelfs een cafetaria, waar we snel iets eten alvorens we om acht uur naar buiten worden gezet. In onze voortent kijken we waar het weer iets beter is. We zijn al blij met tien graden, met af en toe een bui.

De volgende ochtend nemen we een besluit: Max neemt de kortste route naar het zuiden, want we hebben nu wel genoeg regen, wind en kou gehad. We gaan dus terug naar Zweden en niet langs de Noorse kust naar de Lofoten, die met mooi weer prachtig zijn. Jammer!

Op de Fins-Zweedse grens nemen we een soort Mars met een kop koffie. Zullen we door Finland naar Estland rijden? We kijken even op de kaart. Het is wel erg ver en we zijn al in de Baltische Staten geweest...

We slaan af richting Zweden en rijden langs Jokkmokk, waar we de poolcirkel weer verlaten. Al vrij snel maakt de toendra met sneeuw plaats voor dennenbossen met grote plassen. Op een aantal plekken komt het water tot op een paar meter van de huizen en wegen, die net iets hoger liggen. We zien ook twee keer een eland, wat een enorme beesten, nog groter dan een Brabants trekpaard. In het Zweeds heten ze Älg, maar in het Engels is het geen Elk maar een Moose. Logisch. De elanden willen niet op de foto, dus we noemen ze stieke-moose. Dat vinden we grappig.

Na wederom een lange, lange rit door eindeloze dennenbossen zijn we in het slaperige dorpje Arvidsjaur. En jawel! Aan het einde van de dag schijnt de zon. We wandelen naar een Grieks restaurant, waar ze vooral pizza en rendier serveren, waaronder pizza met rendier. Daarna zitten we nog een half uurtje in de zon, die langzaam achter de dennenbomen verdwijnt. Het is lekker warm, zeker tien graden. Zou het een goed besluit zijn geweest om naar Zweden terug te keren?