Regn och vind

30 mei 2019 - Pello, Finland

Zweden heeft 25 provincies, die geen bestuurlijke maar alleen een culturele functie hebben - misschien een leuk idee voor Nederland. In een paar dagen passeren we tien van deze 'landskaps', als we autoweg E4 helemaal afrijden van Helsingborg tot aan de Finse grens. We zien helaas weinig van de Oostzee, doordat de weg een paar kilometer is verwijderd van de kust, die vanwege duizenden kleine fjorden en eilandjes te grillig is om te volgen. Onderweg vooral bossen en buien.

Op dinsdag rijden we in de provincie Ångermanland langs de Höga Kusten, inderdaad de hoge kust, die sinds de laatste ijstijd al honderden meters uit de zee is verrezen. Een halve dag gaans noordelijk van Stockholm ligt Sundsvall, een klein stadje dat is opgebouwd door mijnwerkers en houthakkers. Vanaf de heuvels kun je mooi zien hoe de stad het fjord van de Botnische Golf in glijdt, langs de schuine monding van de Selångersån.

Op de rand van het fjord is een 'friluftsmuseet', oftewel een openluchtmuseum, met dezelfde boerderijen die je overal in Zweden ziet. Traditioneel zijn de houten planken 'falu-rood' gemaakt met verf uit de kopermijnen van Falun. Eén van de weinige toegankelijke gebouwen in het 'museet' is een restaurant, waar de lokale bevolking een snelle lunch van het buffet komt scheppen. Niet duur en erg lekker. Ze hebben ook Zweedse gehaktballetjes. Als we wegrijden gaat het weer regenen.

De camping van Umeå heeft 312 ruime plekken, waarvan er een stuk of vijf in gebruik zijn genomen door campers en caravans. Het is een kwartier droog, dus we klappen snel de tent uit. Dan bekijken we het sanitair, dat ook op deze camping prachtig is. Er zijn complete badkamers, met een douche, toilet en twee wastafels. In een aparte ruimte staan wasmachines en drogers, die we gaan gebruiken. In een andere ruimte is een complete keuken, met warm water, een afwasborstel, afdruiprek en vaatdoekje. Alles ziet er schoon uit. Ik moet ineens denken aan wijlen Lou Reed, die een man met een gekke bril speelde in Blue in the Face: “I get scared like in Sweden. You know, it's ... kind of empty, they're all drunk. Everything works. [...] These things scare me."

Op woensdag rijden we van de provincie Västerbotten naar Norrbotten, samen met Lappland de meest noordelijke provincies. Langzaam verandert het landschap; hoe noordelijker we komen, des te kleiner worden de dennebomen en des te groter worden de zwerfkeien met mos. Er groeit ook steeds meer kreupelhout. We zien geen verschil meer tussen motregen en laaghangende bewolking. Alles is grijs en nat. Langs de grotere wegen staan verkeersborden die waarschuwen voor sneeuwscooters en overstekende elanden.

We besluiten dat we niet de route nemen via Rovaniemi, waar je op de foto kunt met een meneer verkleed als Kerstman, maar de uitgestorven route via Överkalix en langs de Finse kant van de rivier de Torne.

De poolcirkel is de afbakening van het gebied waar minimaal één nacht per jaar de zon niet ondergaat. Doordat de as van de aarde een beetje wiebelt, beweegt ook de poolcirkel in de loop van duizenden jaren een paarhonderd kilometer heen en weer. Vandaag ligt de lijn op 66°33′50″ Noorderbreedte.

Bij het Finse dorpje Juoksenki staat een groot monument met de tekst ‘Napapiiri Arctic Circle’. We zijn de enige bezoekers aan het grote bezoekerscentrum annex café. Een mevrouw probeert ons op subtiele wijze naar buiten te werken, terwijl het nog een uur open is - later realiseren we ons dat Finland in een andere tijdzone ligt, dus dat het inderdaad sluitingstijd was. Ik koop een willekeurige CD en vraag of ik hier ook in euro's kan betalen, waarop de mevrouw één wenkbrauw optrekt. "Ofcourse". Ze hebben al een tijdje geen Finmark meer.

Een paar kilometer boven de poolcirkel ligt Arctic Camping, een strook gras tussen de weg naar Pello en de rivier. Er staan welgeteld één grote caravan en één camper. Wij klappen dapper de tentdak uit, uiteraard in de regen, en creëren daaronder met de losse tentdoeken onze huiskamer. We zitten een half uur buiten met een wijntje en een Eland Bier. Het is even droog, windstil en tien graden. Dan gaat het weer zachtjes regenen.

Het is nog licht als we gaan slapen, maar gelukkig is onze tent goed donker. De zon gaat hier om 0:20 uur onder en komt twee uur later alweer op. Daartussen schemert het een beetje. Hoewel we onder twee slaapzakken liggen, hebben we het koud, maar dat hoort ook op een arctische camping. Het waait zo hard dat de zware hoes van de daktent van ons roofrack wordt geblazen. En het regent bijna de hele nacht.

Foto’s

4 Reacties

  1. Kees:
    30 mei 2019
    Allemaal heel herkenbaar vooral de foto uit de auto met de eindeloze wegen met alleen maar bomen en nog eens bomen.
    Mooi om jullie verhalen te lezen en de foto's te zien. Straks in Noorwegen komen de spektakelstukken.
    Groetjes uit Hoofddorp van Ilse en Kees
  2. Anh Thu:
    30 mei 2019
    Het heeft wel wat weg van Stavanger.
    Super genieten van jullie reisbeleving met foto's!
  3. Gerard en Annie:
    30 mei 2019
    We genieten elke keer weer van jullie reisverslag. Ook de foto’s geven een mooi beeld. Kunnen niet wachten op het volgende bericht.
  4. Rob:
    30 mei 2019
    Druilerige boel! Maar hoe was dat elk eh eland bier nou? Mooie reis hoor!