Bijna raki

Langs de wegen zien we een soort vogelhuisjes, miniatuur kerken op een betonnen paal. Alleen al langs de vijf kilometer van Panormos naar Perama staan er zeker vijftien, meestal in een bocht. Sommigen lijken op een metalen postbus, maar je ziet ook complete kathedraaltjes. Het zijn zogenaamde ‘iconostasi’, gedenktekens voor mensen die een verkeersongeluk hebben gehad. Als er een kruisje op staat, is de betrokken persoon overleden.

Het scheelde een haar of er had langs de kustweg bij Ierapetra ook zo’n vogelhuisje gestaan voor ons. Een oude meneer in dito personenauto wijkt wel héél royaal uit voor een geparkeerde pickup truck en komt vervolgens frontaal op ons af. Pas na twee keer hard toeteren zien we hem opschrikken, maar zelfs dan duurt het nog een paar seconden voor hij weer op zijn eigen weghelft rijdt. “Wat was dat?!” roept Yvonne stomverbaasd uit. We zijn iets te verbouwereerd om achter hem aan te gaan en hem van de weg te halen.

Over brokkenpiloten gesproken: Kapper Nikos in Ierapetra. Hij moest drie maanden geleden met zijn motor een noodstop maken voor een overstekende hond, waarbij zijn linkerbeen op twee plekken brak. Vorig jaar had hij ook al een ernstig motorongeluk gehad, toen lag zijn schouder in de kreukels. Van zijn dochter mag hij niet meer motorrijden. Nu heeft hij een glimmende elektrische fiets met drie wielen in de kapperszaak staan.

Jaarlijks vallen bijna honderd dodelijke verkeersslachtoffers per miljoen inwoners, dat is ongeveer het gemiddelde voor Europa en vergelijkbaar met Luxemburg, Nieuw Zeeland en de VS. Mede door verhalen zoals hierboven heeft Griekenland een slecht imago qua verkeersveiligheid, maar in werkelijkheid valt het dus reuze mee.