Kleurrijk

Eigenlijk zouden we woensdag terugvliegen van Bakoe naar Amsterdam - eigenlijk, want we gaan wel vliegen maar stellen de definitieve terugreis nog even uit. 

De luchthaven van Azerbeidzjan is hypermodern ingericht en strak georganiseerd; in een paar minuten zijn we door de beveiliging en de douane. Het kan dus toch! Op de (voorlopige) plaats van bestemming spreken we een prijs af voor de rit naar het hotel waar we de komende drie nachten zullen verblijven. Een vaste prijs, dus dat betekent: scheuren door het centrum van de stad. Na drie kwartier komt de taxichauffeur met piepende bandjes tot stilstand bij het Hilton Doubletree. Ongeveer een jaar geleden kampeerden we met Max in een park langs het water, een paar kilometer verderop, dat kostte destijds één euro voor de parkeerplek en tien cent voor het toilet. Nu hebben we voor een iets andere prijs een mooie kamer met airco en een zwembad op het dak van de wereld. We zien de schepen, minaretten, koepels, paleizen, bruggen en waterpartijen. Istanboel! 

We logeren aan de Zee van Marmaris, op het puntje van Azië. Als we ons hotel uitlopen, staan we in de wijk Moda. Hier zijn vrijwel geen toeristen en het Turkse publiek is liberaler dan in Fatih, het Europese deel van de stad. Minder niqabs, minder snorren. Het straatbeeld in Moda wordt gedomineerd door eten. In de morgen gaan we rustig ontbijten op een pleintje, terwijl volgepakte handkarren met vis, flesjes drinken, brood en groente voorbij ratelen. Tussen de tientallen restaurants zitten kleine winkels met verse waar. Bij een vishandel staan de verkopers aan de straatkant en de schoonmakers in de winkel. Telkens als er een bonita wordt verkocht, gooien de verkopers de vis naar binnen; even later gooit een collega de schoongemaakte vis in een krantje weer terug.

De topattracties van de stad hebben we al meer dan eens gezien, dus dit keer gaan we niet naar de Blauwe Moskee, Cisternen, Hagia Sophia, Topkapipaleis, Grote Bazaar of Galatatoren, maar op zoek naar de minder bekende plekken. 

De veerboot brengt ons naar de overkant van de Bosporus, voor een bezoekje aan Balat en Fener. Deze twee wijken liggen aan het water van de Gouden Hoorn, een paar kilometer van Sultanahmet, en worden steevast genoemd in de online lijstjes met 'best bewaarde geheimen van Istanboel'. Balat en Fener ontstonden ruim vijf eeuwen geleden als opvang voor vluchtelingen. De Grieken waren na de overname van de Ottomanen niet zo welkom meer in Constantinopel, en voor de Joden gold het omgekeerde: zij werden met de vloot van de Sultan opgehaald van het Iberisch schiereiland toen ze daar werden vervolgd door de Christenen. De Ottomanen konden de Joodse kennis en dukaten wél waarderen. 

Balat en Fener worden aangeprezen als kleurrijk, en dat klopt. Yvonne maakt een paar foto's van vrolijk gekleurde huizen en daarna helpt een vriendelijk meisje ons de grote attractie van Balat te vinden, de renkli merdivenler of kleurrijke trappen. Je vindt ze tegenwoordig in vrijwel elke buurt, sinds een zekere Hüseyin in 2015 de tredes verfde van een stenen trap in zijn wijk. Het was om de mensen blij te maken, zei hij zelf, maar dat effect sorteerde zijn blije trap in ieder geval niet bij de lokale autoriteiten, die alles weer netjes grijs verfden. Daarna verschenen er alleen maar meer trappen in vrolijke kleuren. 

Met de tram rijden we naar het oude treinstation van de wijk Sirkeci, midden in stadsdeel Fatih. Aan het spoor, dat nog steeds in gebruik is, vinden we restaurant Orient Express. Dit is heilige grond voor de reiziger, want hier arriveerde in 1889 de eerste trein vanuit Parijs, na een rit van ongeveer twee weken. De spoorwegmaatschappij hsd geregeld dat je zonder paspoort kon reizen. We drinken iets op het terras van het café-restaurant en we mogen even binnen kijken, hoewel ze eigenlijk nog zijn gesloten.

Bezoekers komen niet alleen naar Istanboel voor haar rijke historie. We zien tientallen mensen met verband op hun neus, mond en/of hoofd. Door de economische situatie vertrekken veel Turkse medici naar het buitenland, vooral Noord-Amerika en Europa, terwijl de achterblijvers aan de slag gaan in de lucratieve sector van de plastische chirurgie. Tot voor kort liet de Universiteit van Istanboel 'maar' twintigduizend nieuwe medicijnenstudenten toe; vanwege het tekort wordt dat dit jaar zestigduizend. De huisvesting voor studenten van buiten de stad wordt wel een uitdaging, want een woning kost twee keer een minimum maandloon. 

We koelen nog even af in het zwembad op het dak van het hotel, want het was een heel warme dag. Dan gaan we heel goed eten bij Italiaans restaurant Il Sud. Op de weg terug zeggen we gedag tegen alle katten die we tegenkomen. Eentje lijkt sprekend op Boris; gelukkig kunnen we die snel weer knuffelen...