Reizen is wachten

Reizen is wachten op een vreemde plek. Dat begint dit keer al in de vertrekhal van Schiphol, met een enorme rij voor de doe-het-zelf bagage-afgifte. Als we eindelijk bij gate E6 aankomen, zien we dat onze vlucht drie uur vertraging heeft. Een stewardess bij de gate bevestigt dat we onze aansluiting in Kiev helemaal nooit gaan halen en verwijst ons naar de transferbalie, alwaar we het advies krijgen om tóch naar Kiev te vliegen, omdat zij in Amsterdam niets voor ons kunnen - en naar het lijkt ook willen - betekenen. Inmiddels is onze vlucht vier uur vertraagd.

Na een paar turbulente mijlen landen we veilig op luchthaven Borispol, waar we anderhalf uur in het vliegtuig moeten blijven zitten vanwege hevig onweer. De luchthaven is stilgelegd, vertelt iemand. Als de bliksemflitsen zijn weggedreven, moeten we nog een half uur blijven zitten tot een bus ons naar de terminal kan brengen. Dan begint het wachten pas echt, doordat onze bagage van de aardbodem is verdwenen.

Wachten. Wachten. Wachten. Een paar Russisch sprekende reizigers worden kwaad; een jonge vrouw blijft vervolgens letterlijk een uur luidkeels lamenteren. Wij zitten op de marmeren vloer en lopen af en toe een rondje langs de balie van gevonden voorwerpen, de desk van Air Ukraine, geüniformeerd luchthavenpersoneel en schichtig voorbij schietende jongens van de bagage afhandeling. Zodra ze zich laten zien worden ze belaagd door boze passagiers. Uren houden ze iedereen aan het lijntje met teksten als "maybe ten minutes" en "I hope so that maximum will be three hours". Ze hebben geen idee, klagen dat hun collega's van de bagage zich niet laten aansturen; dat ze waarschijnlijk ergens thee zitten te drinken. Eén van de jongens heeft op zijn telefoon een ringtone met het geluid van een ratelende mitrailleur. Dat snappen we wel.

Met een gestrande Kazakh die al twintig jaar in Nederland woont, fantaseer ik hoe het er beneden bij de bagage uit kan zien. We stellen ons voor hoe één bejaarde Oekraïner in het donker met een ouwe zaklamp en een kruiwagen op zoek is naar onze koffer. Na drie uur zoeken, het is inmiddels twee uur 's nachts, heeft hij onze koffers gevonden.

We kunnen naar de tweede verdieping. Dat heeft inmiddels een mythische betekenis voor ons gekregen, "de tweede verdieping". Daar kun je omboeken! En ze helpen je aan een plek om te slapen! Het schijnt er wel een gekkenhuis te zijn, omdat het nogal druk is. Dat valt reuze mee, want het duurt maar een uur voor we een vluchtroute hebben. Morgen kunnen we met Poolse maatschappij Lot naar Astana. Daarvoor moeten we wel helemaal terug naar Warschau. Heel logisch allemaal.

Het is nog een half uur wachten op de shuttle-bus naar het hotel dat Air Ukraine deze nacht voor ongeveer tachtig reizigers heeft moeten regelen. Het regent pijpenstelen en we zien grote bliksemschichten. Ongeveer twintig uur nadat we de deur achter ons dichttrokken in Nieuwegein zijn we in het Ramada van Kiev, op de grens van de stad. Bijna een etmaal onderweg voor een vlucht van ruim twee uur. We hebben nu ook wel trek, maar gelukkig zou in het hotel nog een diner voor ons klaarstaan. Als we het restaurant betreden, zien we lege warmhoud-bakken met hier en daar een doperwt of een stukje tomaat. Een vriendelijke meneer van het hotel zegt "Your dinner will be ready in thirty to fourty minutes. You will have to wait." Yvonne krijgt de slappe lach. We eten een stuk droog brood met tomaat en gaan slapen. Het is vier uur.