Gevaarlijke wegen

Eén aflevering van het Nederlandse TV programma De gevaarlijkste wegen ter wereld ging over Kazachstan. Nu begrijpen we waarom...

Na een stevig ontbijt van brood, gebakken eieren en kasja (een soort pap die smaakt naar kippensoep) vertrekken we richting Chinese grens. We rijden een paar uur door brede valleien van stenen en taaie struiken, met aan de horizon lage bergen. Een stukje van de verharde weg, soms links en dan weer rechts, is met witte paaltjes een zandpad aangegeven. Dat lijkt ons een restant van de zijderoute naar China. Helaas zien we geen ruïnes van karavanserais, zoals er veel staan langs de oude handelsroutes in Iran en Oezbekistan.

Op ongeveer vijftig kilometer van de Chinese grens zoeken we een betrouwbaar tankstation, wat redelijk lukt, en vervolgens buigen we af in zuidelijke richting. We zien af en toe een tegenligger, want dit is de directe route van Almaty naar China. Vanaf hier is het ongeveer een dag rijden naar Ürümqi en nog een paar naar Xi-An, wat vaak wordt beschouwd als het einde (of begin) van de zijderoute.

Na een tijdje zien we ergens in de droge vlakte twee fietsers langs de weg staan. We stoppen even om te checken of alles goed met ze gaat en, als dat het geval blijkt, om een praatje te maken. Het blijken twee Deense vrouwen van in de veertig die vanuit Australië naar huis rijden. Ze hebben al 11.500 kilometer achter de pedalen, in Maleisië, Thailand, China en nu dus Kazachstan. Gisteren reden ze maar veertig kilometer omdat het buiten meer dan veertig graden Celsius was. Vervolgens hebben ze wild gekampeerd, wat niet wordt aangeraden vanwege de wolven. "I call them a little bit crazy," zegt Andrej als we onze reis vervolgen, naar de Centraal-Aziatische versie van de Grand Canyon, de Tsjarinski Kanon.

Waar Andrej de kloof in rijdt, laat hij ons een stukje lopen, omdat het een beetje gevaarlijk is. Je moet omlaag over een smal, slingerend rotspad met een helling van meer dan twintig procent. De Toyota Sequoya zwaait gevaarlijk naar links en rechts, af en toe slipt één van de wielen. We stappen weer in en rijden een paar kilometer door de kloof, tussen de honderd meter hoge rotsformaties in honderd soorten rood. Een paar keer stapt Yvonne uit om te kijken of we niet de rotsen raken, zo smal is het. Aan het einde van de weg door de kloof is een eco-lodge van yurts en rieten hutjes, op de oever van de Tsjarin, die alles in duizenden jaren heeft uitgesleten. We gooien wat fris water over ons heen en lunchen met Pringles, smeerkaas en sinaasappel. Dan dezelfde route terug

"Look, Dutch!" roept Andrej enthousiast, als we aan de rand van een klein dorpje een Toyota Landcruiser met Nederlands nummerbord zien staan. De auto blijkt van een jong stel uit Utrecht dat in een maand of vier een ovaal rijdt, heen via Turkije, Iran en de stans, terug via Mongolië en Rusland. Ze slapen in een tentje bovenop de auto en wassen zich in meren of rivieren. Klinkt goed.

Het laatste stuk van onze tocht volgen we stroomopwaarts de Tsjilik en dan de Kolsai, die ontspringt in het gelijknamige meer. De bestemming is Dzjibek-Joli, een klein hotel met uitzicht over datzelfde meer. Vlak bij een brug over de Kolsai vinden we een bordje met de naam van het hotel. Het wijst naar links, naar een onverhard pad bergop. Aarzelend beginnen we aan de gevaarlijkste weg die wij, en dat is inclusief onze Kirgizische chauffeur, ooit hebben gereden. Bijna vijf kilometer volgen we een pad van twee sporen, bestaande uit kiezels en keien, langs scherpe en extreem steile haarspeldbochten. Uit mijn geopende raam kijk ik bijna recht omlaag in een honderd meter diep ravijn. Het pad is net breed genoeg voor één auto, dus als je uitstapt lig je beneden. Geen idee wat we moeten doen als er een auto van de andere kant komt.

Als we heelhuids bij het hotel zijn aangekomen, gaat Andrej op een muurtje zitten met een sigaret. Hij kan even niks meer zeggen. Later horen we dat de meeste hotelgasten hun auto beneden neerzetten en via een pad naar boven lopen. Dat klinkt wel verstandig. Volgens de jonge hotelmanager Aslan is onze rit de eerste vijfentwintig keer moeilijk. Daarna gaat het wel.

De beloning van onze barre tocht is een prachtig uitzicht over het Kolsai Meer en de omringende bergen vol naaldbomen. Het is alsof je hoog in de Zwisterse Alpen bent. Een uur kijken we naar het prachtige schilderij om ons heen. Als er een wolk voor de zon schuift, verandert de kleur van het water van turkoois in bijna zwart. In het hoofdgebouw, een soort Zwitsers chalet, eten we stoofschotel met aardappel en vlees. We gaan vroeg slapen. We zijn hier helemaal off the grid, zonder wifi en zonder telefoonsignaal.

De volgende dag doen we rustig aan. We lopen de berg af naar het meer, met helder en koud water, naar men zegt het hele jaar ongeveer zeven graden Celsius. Langs de oever wandelen we over een kronkelend bospad naar een kleine brug en een kleine waterval, het begin van de rivier. Hier huren we een roeiboot, waarmee we het hele meer rondvaren. Het water is hier en daar fel groen in de zonnestralen, het lijkt een beetje op de Kroatische Plitvice meren. Onder water zien we rechtop dode naaldbomen staan, dat is een spookachtig gezicht. Na de zware klim terug en een lichte lunch in het hotel verdwijnen de bergen in de wolken. Voor de deur van ons huis staat een mooi bruin paard in de motregen.