Zwaar weer

We kamperen bij Agriturismo L'Urteia, een kleine boerderij met tien hectare aan onbespoten graan en groente. Voor het avondeten wandelen we een stukje naar de rotsachtige oever van de Trebbia.

De moeder en zus van boer Michele bereiden voor ons heerlijke streekgerechten, zoals gnocco frito, kussentjes van brooddeeg die een beetje lijken op kaassoufflés en helemaal niet op gnocchi, en tortelli piacentini, bedacht voor een diner ter ere van de beroemde dichter Petrarca, in het jaar 1351. Het is een met ricotta, grana padano, spinazie en nootmuskaat gevuld vlechtwerkje van pasta, mooi om te zien en érg lekker. Ook bijzonder dat je dit soort gerechten niet buiten deze regio zult tegenkomen.

Vanaf zondag komt zwaar weer onze kant op, dus we besluiten om een paar dagen naar het westen te rijden. Bij Genua nemen we de Autostrada dei Fiori, in minder poëtische taal de A10, twintig kilometer van de onheilsplek waar in 2018 de Morandi Brug instortte en 43 mensen omkwamen. Het is nog altijd griezelig hoe slecht het is gesteld met de infrastructuur in Italië. Bijna alle autowegen zijn in handen van de familie Benetton, die miljarden verdient aan tolheffingen, terwijl de overheid niet eens de bevoegdheid heeft om bruggen te sluiten als die op instorten staan. Desondanks wordt nu onderhoud gepleegd aan vrijwel alle bruggen en tunnels en route naar Frankrijk - en dat zijn er écht veel.

De vierde en laatste Italiaanse nacht staan we aan de Costa Fiori, de bloemenrivièra, iets ten westen van Genua. Op camping Pian dei Boschi proberen we drie verschillende plekken, maar de daktent past steeds nét niet onder de bomen. Uiteindelijk liggen rond drie uur onze kledingstukken in de wasmachine en wijzelf in het zwembad. Het is nog 28 graden.

De volgende dag is vrijdag 1 oktober, dus... de verjaardag van mijn vader. Hoera! We bellen de jarige vanaf een pleintje in Albenga, terwijl we een croissant eten met uitzicht op de bekende torens van het stadje. Als we weer in Nederland zijn, gaan we de verjaardag met z'n allen vieren.

Na een weinig boeiende stop tussen Cannes en Saint-Tropez rijden we naar de camping van Cassis, een fraai stadje aan de kust onder Marseilles. We wandelen naar de haven en gaan met een boot naar een paar calanques, mediterrane fjorden met steile wanden van licht kalksteen waarop alleen lokale pijnbomen leven. We zwemmen bij het strandje in het centrum van Cassis, daarna eten we bij Bar de la Marine, in de pittoreske haven. Het is nog steeds zonnig, hoewel er grote wolken aan de horizon verschijnen.

Op zondagochtend blaast de stormachtige wind ons bijna van de weg. We pauzeren in Nîmes voor een rondje om de Romeinse arena, vergelijkbaar met het Colloseum in Rome, maar dan niet ingestort. Door het stille centrum wandelen we naar een Romeinse tempel van rond het jaar nul, die ook nog helemaal intact is, hoewel het tijdens de Franse Revolutie als stal is gebruikt. Er tegenover ligt het museum voor moderne kunst. We zijn vooral geboeid door het werk Guards van Hito Steyerl, een mooie documentaire over twee Amerikaanse suppoosten die in een kunstmuseum vertellen over hun vorige carrière als militair.

We waaien naar Marseillan. Het moet in het hoogseizoen een veel te toeristische badplaats zijn; nu lopen we door de uitgestorven en natgeregende hoofdstraat langs gesloten rolluiken van tientallen souvenirwinkels en restaurants. Rond acht uur hebben we gegeten bij een matige pizzeria. Als we honderd meter verderop lopen, staat de serveerster op de stoep te dansen en ze roept "À l'année prochaine!" Ook dit restaurant gaat de rolluiken sluiten, tot de hordes weer terugkeren.

Het is een goed moment om de tent dicht te gooien. In het district rondom Marseilles, waar overigens ook Cassis ligt, valt op één dag meer regen dan normaal gesproken in de hele maand! De overheid heeft daarom Code Rood uitgeroepen, wat betekent dat mensen wordt geadviseerd om met een 'kit d'emergance' thuis te blijven, maar dan niet op de begane grond. Hopelijk komen er niet weer zware overstromingen, zoals vorige maand...

Terwijl het ten oosten van Nîmes flink spookt, rijden wij de blauwe hemel tegemoet. Het landschap in dit deel van het land doet ons denken aan de Toscane, vanwege de glooiende heuvels met wijnstokken, cypressen en middeleeuwse dorpjes. Iets na het middaguur vinden we in een zonovergoten Mirepoix een parkeerplek. We wandelen naar het centrale marktplein, omkaderd door vakwerkhuizen boven een gallerij van Gotische bogen. Onder de arcade zit 'schoonbroer' Sander, die hier is om te schrijven, al op ons te wachten bij Brasserie Saint Maurice. Leuk om hem weer te treffen!

Na een goede lunch bij de brasserie nemen we aan het einde van de middag weer afscheid en rijden een half uurtje naar camping La Pujade. De camping is net overgenomen door een stel van onze leeftijd, dat een jaar of twintig bij Air France heeft gewerkt en woonde in de buurt van Parijs. Morgen gaan ze tekenen voor de overdracht. Het wordt vast een succes, want het zijn leuke mensen en hun cassoulet, de regionale bonenschotel, smaakt heerlijk. Tijdens het tandenpoetsen kijk ik naar de heldere sterrenhemel, ik kan zelfs de Melkweg zien.