Toch een stukje Zijderoute

De laatste ballonnen zweven nog geruisloos in de lucht als we op dinsdag Göreme weer verlaten. We rijden in zuid-westelijke richting langs de D-300 en volgen zo de eeuwenoude handelsroute tussen de steden Sivas en Konya, die beide worden genoemd in het blog van Marc O'Polo.

Langs de handelsroutes verschenen destijds herbergen waar een karavaan, inclusief ezels en kamelen, kon overnachten. Zo'n karavanserai - de voorloper van het motel - was meestal vierkant, met gladde muren van tien meter hoog en minimaal vijftig meter breed. In het midden van de voorste muur zat een versierde poort, hoog genoeg voor een kameel met bepakking. De karavanserais lagen vaak op één dag reizen afstand van elkaar, dat was toen ongeveer 35 kilometer. 

Na wat speurwerk vind ik negen Middeleeuwse karavanserais op onze route, waaronder een paar heel beroemde. De Ağzikara Han was nog maar veertig jaar oud toen Marc O'Polo hier mogelijk heeft overnacht, maar nu is het gebouw vervallen en omringd door oude ruïnes van woonhuizen. Terwijl Yvonne een paar foto's maakt van de fraai gedecoreerde poort, die helaas stevig op slot zit, loop ik een rondje om het gebouw op zoek naar een gat in de muur. Aan de achterzijde kom ik langs een blauwe tractor, scharrelende kippen en een waakhond die wild aan z'n ketting rukt. En ik kan niet rennen op mijn Albanese slippers. 

In het dorp Sultanhanı staat de grootste Middeleeuwse karavanserai van het land, die net als de Ağzikara Han rond het jaar 1230 is geopend. Gelukkig kunnen we dit exemplaar wel van binnen bekijken, voor 50 eurocent per persoon. Op de binnenplaats staat een kleine vierkante moskee en tegenover de entree is een enorme hal met pilaren en kruisgewelven. Het is alsof er elk moment een karavaan kan arriveren. 

Bij de ingang van de Sultan Hanı komt er een delegatie hoogwaardigheidsbekleders voorbij. Een rijzige man in een power suit heet ons welkom in Turkije en vraagt waar we vandaan komen. "Ah, Amsterdam, Rotterdam!" roept hij met een zware stem. Zijn gevolg kijkt bewonderend naar deze geboren leider, die sociaal vaardig is én een brede algemene kennis heeft. Ik denk dat hij de burgemeester is.

De delegatie is op werkbezoek omdat het 30 augustus is, de dag waarop de Turken vieren dat ze in 1922 de geallieerden verjoegen die na WO I het land hadden bezet. Overal hangen grote donkerrode posters met het hoofd van Atatürk en de tekst 'Zafer Bayraminiz - Kutlu Olsun' (Overwinningsdag - Gefeliciteerd). Het Turks nationalisme is nog altijd springlevend. Op de achterkant van een bus staat een tekst over het "grote en eeuwige ideaal" van een groot Turks rijk tot aan de grens van China. Er staat een grijze wolf bij.

In de miljoenenstad Konya gaan we op zoek naar het Mevlana Museum, opgedragen aan de dichter Rumi en de religieuze stroming die hij heeft opgericht binnen de Islam. Het is te zien dat Konya een religieus bolwerk is, doordat vrijwel alle vrouwen lekker warm zijn ingepakt. Het is ook te horen, aan de onaangename oproep tot gebed, die hier niet poëtisch klinkt maar net iets te fanatiek. 

Konya is een tikkeltje chaotisch, door een mix van eenrichtingsverkeer en drukte vanwege Overwinningsdag, dus we besluiten na een tijdje kansloos zigzaggen om ons hotel op te zoeken, het Novotel aan de rand van de stad. Dat is overigens een hotel van niks. Het zwembad is klein en troebel en als Yvonne in het restaurant vraagt om de menukaart blaft de serveerster "No English! Reception!" We moeten naar de receptie van het hotel om onze bestelling op te geven. 

De rit van Konya naar de kust is wél de moeite waard en voert ons via kronkelende wegen door het Taurus Gebergte, langs een aantal hoge pieken en over de Alcabel Pas van bijna tweeduizend meter. In de valleien zien we hutten van hout en blauw landbouwplastic, met wat geiten er omheen. Nomaden... Langs de D-695 hebben ze gammele stalletjes neergezet met Süt (melk), Bal (honing), Et Mangal (vlees van de BBQ) of Kokereç (een Turkse variant van de Schotse Haggis). 

We belanden uiteindelijk in Manavgat, aan de Middellandse Zee. We zien bijna niet dat hier afgelopen maanden de ergste gevallen waren van alle bosbranden langs de Turkse zuidkust. Langs de D 695 zien we maar een klein stukje bos dat rood met zwart is geworden.

De bewaker van Camping Manavgat belt naar de receptie, die mededeelt dat ze vol zijn. Na wat aandringen door Yvonne belt hij nog een keer. Nee, echt vol. We kijken naar het terrein, waar hooguit tien van de veertig plekken bezet zijn. "Dat is echt heel raar," houdt Yvonne vol, "want Jakob heeft voor ons gebeld." Jakob is de aardige Turkse man bij Abant Lake, die van een Duits pensioen geniet en al vier jaar met zijn vrouw in een camper door Turkije cirkelt. Hij kwam 's ochtends bij ons langs met twee kopjes thee en een landkaart, waarop hij de goede campings aanwees. Hij zei dat we naar Manavgat moesten en belde ze zonder overleg meteen op, om te melden dat we "over vier of vijf dagen" zouden langskomen. De bewaker van Manavgat belt nog een derde keer, en ditmaal hebben we succes. De slagboom gaat open en we mogen naar de receptie. Daar hebben ze inderdaad onze naam staan, maar dan voor gisteren. Gelukkig is er nu toch een plekje op de "volle" camping. 

Als we om half acht klaar zijn met eten, gaan ineens de sproeiers aan op het gazon. Vanaf drie kanten wordt alles zeiknat gespoten; één straal komt zelfs terecht op het matras en de kussens in de auto. Zo snel mogelijk berg ik ons gastoestel op, zodat de achterdeuren dicht kunnen, dan breng ik boeken, telefoons en andere spullen die droog moeten blijven in veiligheid. Ondertussen sprint Yvonne naar de receptie, om te vragen of ze willen ophouden ons nat te spuiten. Ze zeggen dat ze het water niet kunnen stoppen, omdat het een automatisch systeem is, maar dat het probleem morgen wordt opgelost. De daarop volgende interactie had ik graag willen meemaken, aangezien de heren in kwestie enigzins verrast werden door de heldere communicatie van een assertieve vrouw. Enkele minuten later staan onze sproeiers uit.