De oudste wijnrank ter wereld

Boedapest laten we achter ons, maar niet voor heel lang verwacht ik. Het blijft een bijzondere stad! Een paar uur na vertrek zijn we in Székesfehérvár, vrij vertaald de Witte Burcht van de Koning, ooit de zetel van de Hongaarse monarchie. Het is ook de geboorteplaats van Koning Orbán I, die nu zijn kleine scepter zwaait.

Székesfehérvár oogt dankzij een paar eeuwen Habsburgse kneuterigheid als een keurige Oostenrijkse provincieplaats. Toen Yvonne hier met haar familie passeerde, nét voor de val van het IJzeren Gordijn, waren de barokke winkelpanden al pastelkleurig, maar een stuk minder rijkelijk gevuld.

In de hoofdstraat van Székesfehérvár is een tentoonstelling te zien van de Hongaarse natuurfotograaf Bence Máté, grondlegger van de camouflage hut waarmee hij héél dicht bij zijn vaak schuwe fotomodellen kan komen. Hij wordt "de onzichtbare fotograaf" genoemd en hij heeft alle grote prijzen gewonnen, waaronder de World Press Award. Geweldige foto's!

We proberen te slapen op de Wellness Camping aan het Balatonmeer - proberen, want de camping heeft ook een pension dat tot diep in de nacht door een groep studenten wordt gebruikt als discotheek. Eén jongedame roept om de minuut heel hard 'woehoe' om uiting te geven aan haar vreugde, die wij helaas niet delen. De volgende ochtend rond negen uur geeft Yvonne bij de receptie ook uiting aan haar emoties. De receptioniste fluistert terug, aangezien de verdachten op het terras ontbijten. We krijgen excuses en hoeven maar 15 euro te betalen in plaats van 24 euro. Tja... Als we wegrijden roept Yvonne een paar keer heel hard 'woehoe' bij wijze van afscheid; een paar uur later zitten we al in Slovenië. Dit keer merken we niet eens dat we een landsgrens passeren. We zijn nu echt in het welvarende deel van Europa.

Onder de antieke brug dobberen zeker vijftig zwanen rustig op de Drava. Iets verderop langs de kade staat tegen de gevel van een mooi geel huis de oudste wijnboom ter wereld. Ze is rond 1570 geplant tegen de muur van de stad Maribor en heeft alles meegemaakt. Als kleine druif overleefde ze de aanvallen van de Ottomanen, grote stadsbranden, het ongedierte dat zo veel Europese wijngaarden deed wegrotten en op latere leeftijd zelfs de Engelse bombardementen. Nu hangen er trotse trossen met blauwe Žametovka druiven in de zon. Het ziet er vredig uit. Over een paar dagen worden de druiven geplukt, een ceremoniële gebeurtenis die het startsein is van het lokale wijnfestival. De wijn van de oudste ranken wordt elk jaar in honderd kleine flesjes gegoten, die de stad vergeeft aan mensen die een bijzondere prestatie hebben geleverd. Wij zullen hem niet proeven  vrees ik. Jammer.

Vanwege voornoemde kneuterigheid kunnen we op zondag in heel Slovenië geen boodschappen krijgen, dus we wandelen vanaf de camping naar een pizzeria, onderaan een groene ski-helling die nu wordt gebruikt als rodelbaan.

De volgende dag, het is alweer maandag, rijden we door de bergen van Slovenië naar Camping Fusina, op twintig minuten varen van Venetië. Dit is de vijfde keer dat we de stad aandoen sinds 1997, altijd twee nachtjes en slechts één keer niet in september, en elk bezoek is helemaal anders. In 2015 was het heet en druk en in 2020 was het iets te stil, maar dit keer zijn de omstandigheden optimaal.

We verdwijnen om negen uur vanuit de haven van Fusina in de dichte mist, waaruit plotseling de contouren van de stad opdoemen, net als in Visconti's Dood in Venetië. We komen aan om de hoek van de Gallerie del'Accademia en wandelen langs een bordje met de aanwijzing om de rij op te stellen langs de buitenmuren van het museum. Gelukkig is dat niet nodig en kunnen we direct naar de kassa, na een strenge screening: mondkapje op, door een metaaldetector, Covid paspoort tonen, handen ontsmetten en temperatuur meten - zo streng hebben we het nog nergens gehad. Dan zijn we klaar voor een belachelijke hoeveelheid schilderijen van oude meesters.

Na de eerste twintig schilderijen lijken alle heiligen en engelen op elkaar, dus we kuieren door de zalen en stoppen alleen voor werken die er echt uit springen. Een portret van Hans Memling uit ongeveer 1480 valt bijvoorbeeld op door de fotografische perfectie. Een andere topper is De Droom van Marcus uit ca. 1590. Het lijkt alsof Tintoretto het in een uurtje op het doek heeft gekwakt, het doet zelfs denken aan hedendaagse graffiti of striptekeningen.

We pakken een waterbus (vaporetto) naar halte Ca'Doro. Onze benen bungelen vanaf een steiger, terwijl we kijken naar het verkeer over de Canal Grande. Alles wordt hier over het water vervoerd, er is zelfs een water-ambulanza en een pakjesboot van de DHL. In het half uur dat we er zitten, komen tientallen toeristen voorbij voor een Instagram-waardige foto. Meisjes zitten zo bevallig mogelijk op de rand van de steiger, benen over elkaar geslagen, en doen vijf seconden alsof ze in de verte kijken.

Een eindje verderop is het huis dat in 1881 werd uitgeroepen tot de woning van Marc O'Polo. Als dat klopt, is het heilige grond - niet veel meer dan dat, want het huis is leeg en afgesloten. Aan de Corte Prima del Million, genoemd naar het boek van Marc O'Polo, gebruiken we een typisch Italiaanse lunch (penne arrabiata en gebakken octopus) bij Restaurant Malibran. Een paar Italianen kijken geamuseerd naar twee Aziatische vrouwen die hun spaghetti in stukjes snijden.

Na een bliksembezoek aan de overdekte Rialto brug - hier is het écht te toeristisch - gaan we met de vaporetto naar het Dogepaleis, om de hoek van de San Marco. Het is een gigantisch gebouw, volgestouwd met schilderijen uit de Gouden Eeuw. Tussen de overdadige rechtzaal en de barbaarse gevangenis stond de zogeheten Brug der Zuchten, waar de veroordeelden nog één keer hun Venetië konden aanschouwen. Ook wij werpen voorlopig een laatste blik op de stad, vanaf de veerboot terug naar Fusina. Arrivederci Venezia, tot ons zesde bezoek!