Kiwi's op de camping

De internationale hoofdroute tussen de Montenegrijnse havenstad Bar en het Albanese Shkodër is een hobbelig weggetje, nét breed genoeg voor twee auto's plus een vrouw die haar geit uitlaat.

In vijf minuten passeren we de grens en dan zijn we in Albanië, dertig jaar geleden nog één van de meest gesloten landen ter wereld en nu één van de armste van ons mooie continent. Desondanks is de weg goed en zijn de huizen netjes geverfd. Enige herinnering aan de communistische dwaling zijn de bunkers van oud dictator Enver Hoxha, onverwoestbare betonnen bollen van een paar meter doorsnede. Het land ligt er nog altijd vol mee, doordat die krengen onverwoestbaar zijn. Dat laatste was dan ook precies de opdracht van Hoxha aan de architect die ze ontwierp. Volgens de overlevering moest de architect zelf in het eerste prototype staan, terwijl het ding werd gebombardeerd door een straaljager.

Iets voor Shkodër ligt camping Legjenda, aan de voet van de rots waarop het oude Kasteel van Rozafa pronkt. Mooie plekjes in de schaduw van druivenranken, appelbomen en kiwi-planten. De camping kost ongeveer een derde van wat we hebben betaald in Kroatië, maar dat is nog altijd één dagloon voor de gemiddelde Albanees.

Helaas worden we niet alleen enthousiast begroet door de receptioniste, maar ook door een Staffordshire-Bullterriër met enge lichtblauwe slangenogen. Als onze Duitse buren gaan zwemmen, sluiten ze het beest op in de camper, maar hij slaagt erin om uit het achterraam te klauteren. Een rondrennende 'Kampfhund' en een bittere aubergine leiden tot een iets minder geslaagd diner.

De volgende morgen ontbijten we bij de bar van de camping. We pakken beide een gekookt ei uit de schaal, maar die blijken nog rauw te zijn. Ik mag andere eieren uitkiezen, die de mevrouw als een tol op de toonbank ronddraait om vast te stellen of ze rauw zijn of gekookt. "These are good," zegt ze. Dat blijkt voor één ei het geval, dus we blijven eieren tollen tot we nog een gekookt ei hebben gevonden. Mijn gekookte ei is groen en smaakt een beetje gek, dus ik stop hem in een servetje, rol die in een oude rekening van een camping en steek het geheel in mijn rugzak; die gooi ik later wel weg. We betalen het ontbijt en huren meteen twee fietsen.

De fietstocht naar het centrum van Shkodër is een hachelijke onderneming, omdat er geen fietspad is en de Albanezen, zoals bekend, rijden als Kroaten met een flinke slok op. Af en toe voelen we een windvlaag, als een maniak met honderd kilometer per uur het andere verkeer rechts inhaalt. Achter een paar hoge gebouwen staat een krottenwijk, en langs de weg zien we veel terrasjes waar mannen koffie drinken en roken.

We wandelen door de stad en bezoeken de Vendi i Dëshmisë dhe i Kujtesës, de Plaats van Getuigenis en Herinnering. Het pand was tot 1990 een gevangenis van de geheime dienst, nu is het een museum ter nagedachtenis aan de misdaden van het communistische regime in Albanië. De tentoonstelling beschrijft de strijd die het land voerde, als eerste officiële atheïstische staat, tegen elke vorm van religie. Godshuizen werden opgeblazen en religieuze leiders vervolgd, zoals kardinaal Ernest Simoni, die ter dood werd veroordeeld omdat hij had gebeden voor de zieleheil van de vermoorde Amerikaanse president Kennedy. We lopen door de gang met een rij kleine cellen en stappen met slappe knieën de drempel over van de martelkamer.

Om de hoek ga ik naar de 'berber', een kleine man van een jaar of zestig. Centraal in de zaak staat één ouderwetse leren kappersstoel. Ik wijs naar een foto van een heel oude man die iemand knipt, ogenschijnlijk in dezelfde zaak, en dat blijkt opa berber te zijn. Er liggen wel negen verschillende tondeuses klaar. Hij vraagt "Machine?" dus ik knik. "One?" is de volgende vraag, dus ik zeg "No, two please." Dan kan hij aan de slag. Het resultaat is schitterend, en dat voor vierhonderd Albanese Lek, ruim drie euro.

Na een late lunch op het terras van de hippe tent Flaer fietsen we weer terug en springen zwaar verhit in het zwembad. 's Avonds ruimen we zo veel mogelijk op, in het licht van de maan en begeleid door de laatste oproep tot gebed. Morgen gaan we weer vroeg op pad!