Valle de Cocora

De dag begint met een rit in een Willys Jeep, van het type waarmee de gringos in WO II ten strijde trokken. De Willys worden in de bergen van Colombia nog altijd ingezet voor alle mogelijke doeleinden, van koffietruck tot lijkwagen. De meeste exemplaren hebben plek voor veertien mensen: drie op de voorbank, acht in de bak en drie op de trede boven de achterbumper.

Staand in de achterbak rijden we naar de Valle de Cocora, wereldberoemd vanwege de mooie waspalm. Dit type palmboom kan wel zestig meter hoog worden en heeft een was-achtige laag die bescherming biedt tegen de elementen. De waspalm groeit alleen in een koel regenwoud tussen de duizend en tweeduizend meter, vandaar dat zij erg zeldzaam is.

In twee uur kun je een rondje lopen langs een paar miradors (uitkijkpunten) over de vallei. Gids Mauricio wijst ons op de flora en fauna. We zien onder andere varens, bromelia, orchideeën, vlinders, bijen, merels (mirla) en een kleine valk. Geen condor helaas, hoewel die hier wel voorkomt. Mauricio wijst ons ook de boerderij waar hij is opgegroeid. Toen hij klein was, in de jaren tachtig, reed hij met zijn broer en zus op de varkens tussen de palmbomen. Er waren toen nog geen toeristen, tenzij je de guerillas van de FARC zo wil noemen.

Nog een paar decennia en de waspalm was een palm, doordat ze extreem langzaam groeit en de jonge aanwas niet wordt beschermd tegen het vee. De afgelopen drie decennia is al driekwart van de bomen verdwenen. Mauricio heeft een tijdje geleden het initiatief genomen om met een heleboel vrijwilligers tweeduizend nieuwe palmen te planten in de jungle. Het duurt honderd jaar voor die vijftig meter hoog zijn, als de jungle niet wordt vervangen door grasland. “We have lots of dangerous animals here in valle de Cocora, like puma and bear,” zegt Mauricio, “but the most dangerous animal is the human.”

Als we weer in Salento zijn, drinken we koffie bij Jesus Martin. Jesus heeft een eigen plantage en brandt de bonen zelf. Het resultaat is heerlijke expresso, niet bitter maar met een klein zuurtje. Dit is de beste koffie van het land, en Colombia heeft de beste koffie van de wereld.

We lopen een paar uur door het mooie dorp Salento en lunchen bij Donde Laurita. Yvonne wordt op straat in het Engels aangesproken door een van de rijke Colombianen die hun Mercedes cabriolet pontificaal op het plein hebben geparkeerd; de lokale campesinos staan er met open mond naar te kijken. Op de nummerborden van de cabrio’s staat dat ze uit Cali komen. Vanaf het dorpsplein nemen we een Willys Jeep terug naar Reserve El Cairo.