Ciudad Vieja

Hotel van alle steden
Die ik van binnen heb gezien
Hotel waarvan de gangen
Telkens langer worden 

Zo bezong lokale muzikant Fernando Cabrera het hotel waar we een paar nachten verblijven. Hotel Palacio is helaas geen paleis, maar een oud woonhuis van rond 1900, in art deco stijl. Een kooi van antiek smeedijzer brengt ons naar de derde verdieping. Aan het vijf meter hoge plafond van onze kamer hangt een houten ventilator, in een muur leiden twee smalle deuren met luiken naar een Frans balkon. Ik groet de buurman, die op zijn balkon staat te roken.

De hoogtijdagen van rond 1900 zien we ook terug in het Museo de Artes Visuales, dat een kleine maar prachtige collectie heeft van schilderijen uit die tijd. Een wijds landschap met fluorescerend groen gras van César Pesce Castro, het buitenleven der gauchos zoals gezien door Juan Manuel Blanes, sfeervolle dorpstafereeltjes van Pedro Figari en expressieve, vlot geschilderde portretten van Carlos Federico Sáez. We vinden het allemaal ontzettend mooi.

's Ochtends gaan we naar de zesde verdieping van Hotel Palacio en klauteren langs een smalle stenen trap rondom de liftkooi naar het dak, vanwaar we uitzicht hebben over de Ciudad Vieja. Aan drie kanten zien we water, want de oude stad ligt op een korte landtong. Ongeveer driehonderd jaar geleden bouwden de Portugezen hier een fort, vlak bij een heuvel die de Spanjaarden eerder al Montevideo hadden gedoopt.

In de haven in de kleine baai meerden ooit (pre-Corona) cruiseschepen aan, waarna grote groepen hun weg vonden naar de overdekte markt - vroeger een vleesmarkt, maar tegenwoordig een verzameling van souvenirwinkels en restaurants. We lunchen in hetzelfde tentje waar we in 2014 met Richard waren, ze hebben nog steeds de provolone kaas, gesmolten in aardewerken pan met kleine holletjes, vergelijkbaar met een poffertjespan. 

Donderdag om tien uur zou een Engelstalige Free Walking Tour vertrekken vanaf het Plaza Independencia, maar als we daar aankomen blijkt de gids alleen Spaans en Portugees te spreken. Handig. Gelukkig vertrekt een half uur later een tour met Juan Pablo van Curiosa Tours, die wel Engels spreekt. We zijn met een leuk groepje Europeanen, twee Spanjaarden en een Nederlands meisje. 

Om elf uur opent het Mausoleum van Generaal Artigas, die wordt beschouwd als de vader des vaderlands. De onafhankelijkheid van Uruguay werd in 1825 uitgeroepen bij het Plaza Matríz, waar nu bankjes om een fontein staan, in de schaduw van machtige platanen. Op de fontein staan mooie teksten over de onafhankelijkheid, met een paar dikke spelfouten. Dat die nog altijd niet zijn hersteld, bewijst volgens Juan Pablo hoe relaxed de Uruguayanen zijn. 

Uruguay wordt beschreven als één van de veiligste landen van Zuid-Amerika, en dat is ondanks een recente groeispurt in de criminaliteit nog steeds terecht. Toch is op een gewone woensdagavond de sfeer in de oude stad helemaal niet prettig. Als we na een bezoek aan een vrij leeg eetcafé terugwandelen naar ons paleis, worden de donkere straten gedomineerd door schooiers en schorriemorrie. Juan Pablo had al gewaarschuwd om na donker voorzichtig te zijn. 

Donderdagavond is het gezelliger, dan viert de stad Saint Patrick's Day. Ongeveer één op de veertien Uruguayanen heeft Ierse wortels, en de rest maakt het niet uit wat de aanleiding is om een feestje te vieren. De straat van Hotel Palacio is groen verlicht en staat deze avond vol met vrolijke Montevidijnen. Om een uur of vier waggelt een vrolijke feestneus door de straat - dat weten we, doordat hij luid lallend zingt, terwijl hij zichzelf begeleid op een grote trommel.