Boemel naar Bangkok

In de tuk-tuk naar het station van Ayutthaya kijkt Yvonne op haar horloge. "Jammer, de trein van negen uur gaan we missen." Om precies negen uur kijken we een tikje verdrietig naar de lange rijen bij de loketten. Dan komt een spoorwegbeambte in uniform naar me toe. "Which train?" vraagt hij. "That one," zeg ik, terwijl ik wijs naar de roestige boemeltrein die tegelijk met ons op het station is aangekomen. "To Bangkok." Hij roept iets in zijn walkie-talkie, loopt naar het loket en komt dertig baht (tachtig eurocent) bij me collecteren. Dan wijst hij naar de trein, die met één geopende deur op ons staat te wachten. We kunnen nog mee!

Na een mooie rit zijn we terug in miljoenenstad Bangkok, hier Krung Thep Maha Nakon genoemd, de Stad der Engelen. Net als de oude hoofdstad Ayutthaya is Bangkok gevestigd langs de Chao Phraya. In een grote bocht van de rivier vind je het Koninklijk Paleis, dat we een paar weken geleden bezochten. Aan de overzijde zie je nog hoe de gewone bevolking hier lang geleden woonden, daar staan nog houten huisjes op palen in de khlongs (kanalen). Het ziet eruit als een stad die is overstroomd. We huren een long boat voor een rondje door dit gebied, en bezoeken onderweg een van de drijvende markten.

We verblijven in Hotel Rose Residence, in het district Bang Rak, direct ten zuiden van het oude centrum. Rond 1900 stonden hier nog slechts een paar teak-houten huizen tussen rijstvelden en bananenplantages, verbonden met de zeven wereldzeeën via een paar khlongs.

In de jaren vijftig explodeerde de ontwikkeling van Bang Rak. Een mooi voorbeeld is de kavel die de familie Patpongpanich na WO II aankocht. Een van de kinderen zette er een paar panden neer en verhuurde ze aan Amerikanen die hij had leren kennen tijdens WO II. Tijdens de oorlog in Vietnam werd dit een plek waar de Amerikaanse soldaten, zoals dat heet, 'stoom afbliezen'. De wijk Patpong werd een beruchte rosse buurt, en ook het hoofdkwartier van de CIA in Zuid-Oost Azië. Boven Café Madrid werden de eindeloze bombardementen op Laos gecoördineerd. De CIA is hier inmiddels vertrokken, neem ik aan, maar de go-go bars bleven. Als we 's avonds naar ons hotel wandelen, zien we dikke westerse mannen van middelbare leeftijd met verveelde Thaise jongedames en lokale mannen vragen of we interesse hebben in een 'pingpong-show'. We bedanken ze vriendelijk.

We zoeken ook andere uitersten op van deze bijzondere stad. Zo rijden we een eind met de blauwe metro naar het noordelijke district Chatuchak, waar in het weekend een van de grootste markten ter wereld is te vinden. Er zijn 28 secties, afhankelijk van de aangeboden waar, en elke sectie is verdeeld in straten - allemaal overdekt. We lopen drie uur langs alle winkeltjes, en hebben dan nog maar een klein deel gezien.

Zo druk als de markt is, zo rustig is het Lumphini Park, gelegen op een paar kilometer van ons hotel. Het Thaise klimaat leent zich niet enorm goed om langer dan vijf minuten te genieten van de buitenlucht, maar desondanks zien we een handvol doorzetters, een aantal in opmerkelijke outfits. Een paar joggers sloffen voorbij op sokken in teenslippers. 

Op de laatste dag maken we in de ochtend een wandeling door de oude buurten bij de rivier. In China Town komen we door een paar steegjes met allemaal kleine werkplaatsen gericht op gemotoriseerd verkeer. Alles is er zwart, en het ruikt naar smeerolie en vet. 

Bij de Praya rivier bezoeken we de nieuwe River City, een kunstcentrum van drie verdiepingen vol antiekwinkels en kunstgaleries. We zien daar een tentoonstelling van lokale kunstenaar Suntur: enorme, lege landschappen met een paar kleine mensjes erin. Ze doen een beetje denken aan Georgio de Chirico, maar dan hoopvol. Geweldig! 

Weer een andere kant van Bangkok ontdekken we in de Siam Paragon Mall, een hypermodern winkelcentrum met hebbedingetjes van Prada, Vuitton en Gucci. Er is ook een luxe supermarkt, waar ze onder andere Japanese Fruit verkopen, zoals twee bakjes aardbeien in een giftbox voor 54 euro. Netjes. 

Een paar uur later tillen we onze koffers in een taxi en vertrekken naar Payatay, de halte van de Air Link Rail die ons naar de internationale luchthaven zal brengen. De spits en de schemering zijn al begonnen, dus we doen een half uur over drie kilometer. Niet erg, dan kunnen we deze hectische stad nog even goed in ons opnemen, voor we naar het frisse Nederland vliegen...