Niet naar Beiroet

"Born in Amsterdam, raised by the world." Zo verwelkomt ons de Heineken reclame die de gehele terminal afschermt, op de  piepkleine luchthaven van Belfast. We zijn dus niet in Libanon. Terwijl we in het vliegtuig zaten naar Belfast, heb ik nog gebeld met Transavia om de vlucht naar Beiroet te verplaatsen naar volgend jaar. Dat kon kosteloos vanwege de chaos aldaar. President Hariri is deze week afgetreden.

In de terminal kopen we een kaartje voor de shuttle naar het centrum en een pas voor de Hop-On Hop-Off bus. Door de druilerige landerijen rijden we naar de stad. Het is twee uur in de middag, maar het lijkt alsof het al donker wordt. Tegenover Hotel Europa, met 36 aanslagen het "meest gebombardeerde hotel ter wereld", staan we een tijdje te wachten op de bus.

In anderhalf uur rijden we een verkenningsrondje door de stad. Ziet er veelbelovend uit! We stappen uit bij de Universiteit, een prachtig Tudor gebouw dat doet denken aan het King's College in Cambridge, en lopen een paar honderd meter door de miezerende regen naar Hotel Warren. Het Victoriaanse pand hangt vol met kroonluchters en achttiende-eeuwse prenten met oude ambachten, gemaakt door William Hincks, die ook een bekend portret heeft gemaakt van de Siberische kat van Lady St. George.

We zien exact dezelfde prenten in restaurant Holohans, honderd meter verderop. Ze serveren typisch Ierse gerechten, opgeluisterd met goed gekruide muziek van o.a. Iron Maiden. Yvonne heeft de "panboxty", een dubbelgevouwen aardappelpannenkoek met stoofvlees. Delicious! Holohans staat terecht vrij hoog in de culinaire lijstjes van de stad.