99 Luftballons

Onder de bezielende leiding van Erdogan is het aantal strekkende kilometers aan Otoyol (snelweg) spectaculair toegenomen. Over de begin dit jaar opgeleverde O-21 rijden we richting het middelpunt van Turkije.

Aan de O-21 ligt de hoofdstad Ankara, die eveneens spectaculair is gegroeid, harder dan de planologen kunnen bijbenen. Aan de rand van de stad staan plukjes fraaie woontorens verspeid op kleine heuvels in de kale steppe. Het ziet er heel gek uit. Soms gaan er niet eens verharde wegen naar de wolkenkrabbers.

We laten de versnipperde stad letterlijk links liggen en overnachten bij een vrijwel leeg hotel, waar je op een klein veldje met grind mag kamperen. Kamperen kost 20 euro, terwijl ze voor een prima kamer inclusief ontbijt maar 29 euro vragen. Met een buitentemperatuur van 34 graden is die keuze snel gemaakt. We trekken baantjes in het zwembad van Olympische afmetingen.

Op vrijdag rijden we verder langs de O-21, door een relatief vlak en dor landschap, met overal aan de horizon wazige bergen. Boeren zijn bezig met hooien, dus kennelijk is dit geen woestijn, al is het moeilijk voor te stellen dat het barre land ooit groen is geweest. Af en toe zie je hoe de mensen wonen, zoals in Babakonaği, een boerendorp met 249 inwoners, een paar vervallen lemen huizen en een moskee.

Ineens verandert het landschap radicaal. We zien steile hellingen, grillige kloven en puntige rotspilaren van verschillende soorten gesteente. Overal zitten rare bulten en gaten. We zijn bij het dorp Göreme, in Capadocië. De bizarre vormen hier zijn ooit ontstaan door een paar vulkaanuitbarstingen in combinatie met erosie door wind en regen. De mens deed de rest. Overal zie je gaten van rotswoningen in het zachte tufsteen, er zijn zelfs een paar ondergrondse dorpen gemaakt.

Voor we ons installeren op Camping Kaya, halen we boodschappen in het nabijgelegen dorp Ortahisar. We doen inkopen bij een marktkraam en een paar mini-markten. Een vriendelijke Turkse vrouw die goed Engels spreekt, vraagt me wat ik zoek en moet lachen bij het antwoord. Wijn gaan we in de supermarkt niet vinden, en al helemaal niet in deze, want die ligt dicht bij de moskee. Voor wijn moet je naar de TEKEL, een door de overheid gereguleerde winkelketen. Ze legt uit waar de TEKEL is en wij kopen er veel te dure wijn. Ontmoedigen van alcohol is overheidsbeleid. Ik geloof dat slechts één op de vijf Turken wel eens alcohol tot zich neemt.

Op zondagochtend zetten we om half zes de wekker, omdat we de heteluchtballonnen willen zien die hier massaal rond zonsopgang aan hun vlucht beginnen. Al snel stijgen de eerste exemplaren op, waarna er nog een stuk of honderd volgen. Ze draaien in een mooie draaikolk, tot een paarhonderd meter hoog. We hoeven niet eens de daktent uit, want Max staat op een perfecte plek in een hoekje van de camping, waar we uitzicht hebben over de valleien rondom Göreme. We kijken een paar uur naar dit magische schouwspel.

Als we genoeg foto's hebben, eten we een banaan en een beetje yoghurt. Dan wandelen we naar een openluchtmuseum, waar je de rotswoningen kunt zien van vroege Christenen die hier in afzondering leefden. Vanaf het museum is het nog een kilometer lopen naar het dorp Göreme. In de bazaar vinden we Kuaför Jasmine, maar helaas...  Jasmine is er niet. Het meisje van het café-restaurant er tegenover belt de kapster en met Google Translate vertaalt ze "Yarım saat sonra orada olacak" naar "She will be here in half an hour". Dat is prima, we bestellen een linzensoep en een pide met kaas als lunch. Yvonne maakt een foto van de lieve mevrouw die de pide in de oven doet en mij een glas ayran, een licht-zoute yoghurtdrank, plus een Turkse koffie verkoopt.

We halen de laatste boodschappen in Göreme en nemen een taxi terug naar de camping, want we hebben geen zin om de heuvel op te lopen in de hitte. Het is tijd voor een duik in het zwembad!